امکان سنجی یکپارچه سازی سیستمهای حمل و نقل عمومی مسافری درون و برون شهری در کلان شهرهای کشور (مطالعه موردی: کلان شهر تبریز)

اگرچه مفهوم یکپارچه سازی حمل و نقل در کشور بهکرات مورد استفاده قرار میگیرد و پروژههایی در تهران و مشهد برای یکپارچه سازی حمل و نقل پیشنهاد شده است، ولی این مطالعات بر ابعاد محدودی از یکپارچه سازی دلالت داشته و به یکپارچگی حمل و نقل درون و برون شهری نپرداخته است. این در حالی است که در اسناد کلان به طور ضمنی و در آیین نامه های موجود به صراحت به مقوله یکپارچه سازی حمل و نقل درون و برون-شهری اشاره شده است. در این مطالعه به تحلیل وضعیت یکپارچه سازی حمل و نقل عمومی درون و برونشهری درکلانشهرهای کشور با مطالعه موردی شهر تبریز پرداخته شده است. بر این اساس عدم اتصال سیستمهای مسافری برون شهری به سیستم حمل و نقل عمومی درون شهری، مکانیابی نادرست پایانه های برونشهری، عدم وجود طرح جامع یکپارچه سازی حمل و نقل در کشور و نبود یک ارگان به عنوان متولی یکپارچه سازی حمل و نقل از مواردی هستند که لزوم توجه جدی به بحث یکپارچهسازی حمل و نقل در کلانشهرهای کشور را ضروری مینماید. در حال حاضر در شهر تبریز حمل و نقل عمومی درون و برونشهری از یکپارچگی مناسبی برخوردار نمیباشند، بهگونهای که دسترسی به نقاط مهم تبادل سفر برون و درونشهری (فرودگاه، راه آهن و پایانه های اتوبوس) تنها از طریق سیستم اتوبوسرانی امکانپذیر میباشد. هرچند در آینده با راهاندازی کامل خطوط قطارشهری، ارتباط بین پایانه های برونشهری با سیستم حمل و نقل عمومی درونشهری از وضعیت نسبتا خوبی برخوردار خواهد بود.

کلیدواژه ها:

یکپارچه سازی ، تبادل سفر ، حمل و نقل عمومی