پهنه بندی فرسایش خاک در شرق اصفهان با استفاده از مدل های MPSIAC و IRIFER

تعیین حساسیت اراضی نسبت به فرسایش و شناخت عوامل موثر بر آن می تواند مبنای برنامه های حفاظت خاک و مقابله با فرسایش قرار گیرد. هدف از انجام این تحقیق پهنه بندی فرسایش خاک با کاربرد فرسایش آبی در مدل PSIAC و فرسایش بادی در مدل IRIFER می باشد. پس از امتیازدهی معیارهای فرسایش آبی و بادی، میانگین هندسی این شاخص ها در محیط GISمحاسبه و نقشه فرسایش خاک تهیه شد. براساس نقشه فرسایش خاک منطقه مورد مطالعه در دو کلاس کیفی کم و متوسط فرسایش قرار می گیرد. فرسایش در 19/72 درصد از مساحت منطقه در کلاس کم و در 80/26 درصد از مساحت منطقه در کلاس متوسط قرار میگیرد. برساس نتایج بدست آمده بیشترین میزان فرسایش خاک در قسمت های میانی منطقه و مربوط به رخساره های مخروط افکنه و دامنه منظم واقع در دشت سر پوشیده می باشد که دلیل آن را میتوان به تقابل فرسایش های آبی و بادی و وجود سطح هموار در این رخساره ها نسبت داد. در قسمت های شمالی منطقه فرسایش آبی و بادی به مقدار کمی رخ می دهند که دلیل آن حضور بهتر پوشش گیاهی در این مناطق، وجود سنگریزه بر روی سطح و وجود ناهمواری که مانع از رسیدن سرعت باد به سرعت آستانه حمل میشود. در قسمت های جنوبی منطقه تنها فرسایش بادی غالب می باشد که دلیل آن را میتوان به وجود سطح هموار و فاقد پوشش گیاهی نسبت داد. همچنین نتایج حاصله حکایت از این دارد که فرسایش بادی نسبت به فرسایش آبی با شدت بیشتری در حال وقوع است بنابراین از اهمیت بیشتری برای اجرای عملیات حفاظتی برخوردار است

کلیدواژه ها:

فرسایش آبی ، فرسایش بادی IRIFER ، PSIAC ، GIS