بررسی تاثیر عملیات حرارتی پس از جوشکاری القایی فرکانس بالا روی خواص مکانیکی و ریز ساختار ناحیه جوش، در فرآیند تولید لوله های فولادی حامل گاز ترش، گرید API-x52

فولاد کم آلیاژ استحکام بالا، که به فولادهای میکرو آلیاژ موسوم هستند، به عنوان پرکاربرد ترین فولاد در ساختار خطوط لوله در صنایع نفت و گاز شناخته شده اند. همانند سایر سازه های مهندسی، خطوط لوله نفت تحت عوامل مخرب حین کارکرد، ناشی از خوردگی در محیط های انتقال نفت و گاز قرار دارند. در طی فرایند جوشکاری، ریز ساختار و خواص مکانیکی منطقه جوشکاری شده به طور عمده با سایر مناطق متفاوت است. به طور کلی، اتصالات جوشکاری شده سه منطقه قابل تشخیص فلز پایه، فلز جوش و منطقه متاثر حرارتی را آشکار می کند. جوشکاری فرکانس بالا یک فرآیندی است که در آن از یک منبع حرارتی برای ذوب کردن سطوح اتصالات که از یک گرمای مقاومتی جریان متناوب فرکانس بالا به دست می آید استفاده می شود. این روش به علت مزایای بالا نسبت به جوشکاری زیر پودری مانند بهره وری بالا، عدم مواد مصرفی خارجی و منطقه جوش باریک تر به طور رایج در تولید لوله های درز جوش مستقیم برای انتقال نفت و گاز استفاده می شود. با این حال پس از فرایند جوشکاری القایی فرکانس بالا HFIW ریزساختارهای مجاور خط مرزی جوش به فازهای سخت مانند مارتنزیت تحت سرد کردن سریع تغییر شکل می دهند. این فازهای سخت منجر به چقرمگی پایین و سختی بالاتر منطقه جوش می شود. بنابراین عملیات حرارتی پس از جوش (PWHT) برای جوشکاری HFIW به منظور بازیابی خواص مکانیکی و کاهش احتمال شکست ترد در خط جوش مورد نیاز می باشد. با توجه به اینکه جوشکاری القایی فرکانس بالا یک فرآیند صنعتی متداول از سال 1960 می باشد اما هنوز اطلاعات علمی کاملی در مورد این نوع جوشکاری و عملیات حرارتی پس از جوش این فرآیند در دسترس نیست. چانگ و همکارانش در سال 2012 دو سیکل جداگانه عملیات حرارتی پس از جوش شامل نرمالایز یک مرحله ای و کوینچ و تمپر دو مرحله ای روی فولادAPI X65 به وسیله دستگاه Gleeble (شبیه ساز حرارتی – مکانیکی) انجام دادند.