اثر بخشی روش مواجهه و جلوگیری از پاسخ به شیوه خوددرمانی در کاهش نشانه های اختلال وسواس اجبار شهرستان قوچان

این پژوهش با هدف بررسی میزان اثربخشی روش درمانی مواجهه و جلوگیری از پاسخ به شیوه خوددرمانی بر میزان نشانه های اختلال وسواس- اجبار در بیماران سرپایی مراجعه کننده به مراکز خدمات روانشناختی و روانپزشکی شهرستان قوچان در سال 1393اجرا گردید. بدین منظور تعداد 24 مبتلا به اختلال وسواس – اجبار که بر اساس مصاحبه بالینی توسط روانشناس و روانپزشک عدم ابتلا به آنها به اختلال افسردگی اساسی و اختلالات شخصیت تایید شده بود، به روش تصادفی ساده از میان جامعه پژوهش انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه 12 نفری شامل یک گروه کنترل قرار گرفتند. پرسشنامه وسواس- اجبار مادزلی به عنوان پیش آزمون در مورد دو گروه اجرا گردید. گروه آزمایشی به مدت 6 هفته با استفاده از کتابچه راهنمای درمانی که توسط پژوهشگر تدوین شده بود و شامل آموزش علمی و ارایه تکالیف خانگی از روش مواجهه و جلوگیری از پاسخ بود به خوددرمانی پرداختند و در طول درمان هر هفته طی یک برنامه زمان بندی شده از طریق تماس تلفنی با پژوهشگر، گزارشی از روند درمان ارایه می کردند. آزمودنی های گروه کنترل نیز در لیست انتظار قرار گرفتند. فرض براین بود که روش مواجهه و جلوگیری از پاسخ به شیوه خوددرمانی باعث کاهش نشانه های اختلال وسواس – اجبار گروه آموزش نسبت به گروه کنترل در مرحله پس آزمون شده است . ( p 0.001) این بهبودی در پیگیری یک ماه بعد همچنان مشهود بود . ( p 0.001) با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان اینگونه نتیجه گیری کرد که روش مواجهه و جلوگیری از پاسخ به شیوه خود درمانی می تواند به عنوان روش موثری در درمان اختلال وسواس- اجبار به کار رود.

کلیدواژه ها:

اختلال وسواس- اجبار ، مواجهه و جلوگیری از پاسخ ، خود درمانی