طراحی مدل ساختار برنامه سازی در فرآیند مدیریت پیام برای امرجامعه پذیری کودکان

هدف: رسانه های جمعی به ویژه تلویزیون درگذر از برنامه های گوناگون، امر جامعه پذیری یعنی آشنا کردن کودکان با هنجارهای اجتماعی و ارزش های جامعه را انجام می دهند. در این پژوهش، به شناخت استراتژی های موجود در شبکه دو سیما، میزان تولید برنامه ها، ساختارهای برنامه سازی برای فرایند جامعه پذیری کودکان ایرانی و مقایسه آن با رویکرد شبکه CBBC پرداخته شد. روش : اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از روش پیمایشی (پرسشنامه نخبگان)، سند کاوی و بررسی نوع مدل ساختار برنامه سازی در فرایند مدیریت پیام برای جامعه پذیری کودکان در شبکه دو سیما و شبکه CBBC و مقایسه آن ها (روش مطالعه تطبیقی) به دست آمد. سپس، با بررسی ادبیات نظری در حوزه موردنظر از نظریه جامعه پذیری مید و نظریه خصوصیات رشد (دوران کودکی) در پی پاسخگویی به این فرایند استفاده شد. یافته ها: نتایج بررسی ساختار برنامه سازی در شبکه دو سیما و شبکه CBBC نشان می دهد که شبکه دوم سیما در ساختار برنامه سازی، بیشتر از ساختار انیمیشن (%54)، عروسکی (%35) استفاده می کند و بیشترین ساختارهای برنامه سازی شبکه CBBC در حوزه مستند (%35)، نمایشی (%28)، انیمیشن (%18) و مسابقات و بازی (%16) هستند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل و طبق نظریه خصوصیات رشد، نظریه مید و در مقایسه با شبکه CBBC و نظر نخبگان، مدلی مناسب ساختار برنامه سازی در فرایند مدیریت پیام در امر جامعه پذیری کودکان با ویژگی های آن طراحی و ارایه شد.

کلیدواژه ها:

ساختار برنامه سازی ، جامعه پذیری ، کودک ، مدل