مبانی انسان شناسی در منظومه معرفتی امام خمینی(ره)

انسان محور جهان است و بدون تفسیر صحیح و منطقی از او، هرگونه تفسیری نسبت به هستی مبهم و ناکارآمد خواهد بود. از این روی متفکران و فلاسفه تلاش بسیاری برای شناخت انسان و ابعاد وجودی وی نموده اند. در معرفی انسان و مباحث مربوط به انسان شناسی، ابعاد و جنبه های گوناگونی وجود دارد که مورد توجه دانشمندان و انسان شناسان و همین طور صاحبان مکاتب قرار گرفته است؛ مباحثی از قبیل: مفهوم انسان شناسی و روش های آن، آفرینش انسان، جایگاه انسان در نظام هستی به ویژه بین پدیده ها، استعدادها و توانمندی های انسان، امتیازات و ویژگی های انسان، محدودیت ها و موانع رشد و تعالی انسان، گرایش ها و نیازمندی های انسان، جاودانگی و فناناپذیری انسان، روابط متفاوت انسان و سایر موارد. اما سخن از ماهیت و سرشت انسان همچنان به عنوان مساله اى مبهم، از دید بسیارى از فیلسوفان مخفى مانده است و هر مبناى فکرى و تیورى در مورد انسان بدون تامل در این پرسش ناقص خواهد بود، و هیچ اندیشه متکاملى در مورد انسان نمى توان یافت که مفروض او شامل بعدى از ابعاد سرشت بشرى نگردد، هر نوع برداشتى از انسان و هرگونه نظریه پردازى در باب هستى و اجتماع او نمى تواند فارغ از تصور و دیدگاهى خاص از ابعاد وجودى انسان باشد و در مورد سرشت او سکوت اختیار کند. بنابراین دیدگاه های انسان شناختی تاثیر روشنی بر حوزه حکومت ها و تبیین نگاه آنها به انسان و جامعه (فلسفه و اندیشه سیاسی) دارد. این مقاله درصدد است تا با تبیین مبانی انسان شناسی در اندیشه امام خمینی ، نگاه ایشان به ویژگی های فردی و اجتماعی انسان که برگرفته از متون دینی می باشد را تصویر و ترسیم نماید.

کلیدواژه ها:

انسان شناسی ، امام خمینی ، کمال خواهی ، خلافت الهی ، مسیولیت پذیری