حضانت در فقه و قانون مدنی

در چند سال اخیر موضوع حضانت فرزندان پس از جدایى والدین از یکدیگر، بحثهاى فراوانى را در پى داشته است و دیدگاه هاى مختلفى در این زمینه طرح شده است. گفتگوى حاضر به طرح دیدگاه هاى خانم صفاتى پرداخته است. وى معتقد است که پس از جدایى والدین، حضانت فرزندان به طور کلى، چه پسر و چه دختر، چه تا سن 7 سالگى و چه پس از آن در اختیار مادر است مشروط بر آنکه ازدواج نکرده باشد و نیز شایستگى و توانایى سرپرستى کودک را از دست نداده باشد.فهم صحیح یک لغت، در شناخت موضوع و حکم آن در فقه کارساز است. معناى اصطلاحى حضانت کاملا در راستاى معناى لغوى آن است؛ از ریشه حضن گرفته شده و از کتب لغت به دست مى آید که حضانت نوعى در برگرفتن است. مثلا حضن الطایر بیضه یعنى پرنده اى که در زیر بال خود تخمهایش را نگهدارى مى کند و به لحاظ اینکه کودک در دامان مادر پرورش مى یابد، این عمل را حضانت گویند و هر چه را مصلحت طفل باشد، اعم از حفظ، نگهدارى، تربیت و دیگر نیازهاى دیگر او، شامل مى شود. در فقه هم سرپرستى و حفاظت و نگهدارى طفل که شامل نظافت، تربیت، آموزش آداب اجتماعى، برآوردن نیازهاى مادى و روانى و روحى اوست، حضانت نامیده مى شود.

کلیدواژه ها:

حق ، تکلیف ، حکم ، حضانت ، ابوین