امکان سنجی پیاده راه سازی در محورهای شهری قزوین با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبیAHP

طی سده ی گذشته، رشد سریع و چشمگیر تکنولوژی و ماشینی شدن زندگی، موجب تبدیل فضای شهری به فضایی با محوریت حرکت سواره و نیازهای برآمده از آن، از سوی دیگر فراموشی فضاها و حرکت پیاده در شهرها شده است. گذر و پیاده راه های امن و لذت بخش گذشته برای پیاده روی، به خیابان هایی پر تنش و با ازدحام ترافیک تبدیل شده است.این روند پیامدهای ناگوار اجتماعی_اقتصادی، زیست محیطی و کالبدی عدیده ای برای شهرها و به ویژه مراکز شهری به بار آورده است.از این رو، از اواخر دهه ی 1960 بینش و عمل حرفه ای برنامه ریزان شهری پیشرو در جهت تحدید حرکت سواره و احیای مرکز شهری گسترش یافته است. امروزه موفقیت شهرها در رقابت های مکانی و بین شهری وابستگی بسیار مهمی به توانایی ارایه تصویری جذاب از خود دارد. مکان ها و فضاهای شهری به عنوان کلیدی ترین عواملی که این نقش را برعهده دارند از جایگاه ویژه های در ساختار رقابت های شهری برخوردار می باشند. این پژوهش با هدف بررسی یک گونه از این مکان ها و فضاهای شهری یعنی مسیرهای پیاده گردشگری در صدد این است که پس از ارزیابی مولفه های کیفی مطلوبیت بخش این گونه از فضاهای شهری و انتخاب نمونه های مسیر گردشگری در شهر قزوین، بهترین گزینه از میان گزینه های موجود را جهت پیاده راه سازی ارایه دهد.بر این اساس روش تحلیلی مورد استفاده در این پژوهش روش تحلیل سلسله مراتبی(AHP) می باشد که با در دست داشتن هدف مورد نظر پژوهش و معیارهای انتخاب شده از محتوای مفاهیم نظری و ارزیابی شده از منظر دو عامل کاربران فضا، و مشاهده مستقیم پژوهشگر از فضا به بررسی و تحلیل گزینه های انتخاب شده بر اساس ساختار روش تحلیلی پژوهش می پردازد. بر این اساس مطالعه ی موردی نشان دهنده ی این است که با توجه به معیارهای انتخاب شده و ارزیابی شده، محور امام خمینی(حدفاصل سبزه میدان تابازار) نسبت به محور خیام(حدفاصل چهارراه شهرداری تا سه راه خیام) برای تبدیل شدن به پیاده راه در اولویت قرار دارد.

کلیدواژه ها:

مسیرهای پیاده ی گردشگری ، تحلیل سلسله مراتبی ، مولفه های کیفی