سنجش توان عرصه های تاب آوری منطقه ای بر اساس مدل مکان مبنای DROP (مطالعه موردی: شهرهای جدیدمنطقه شهری اصفهان)

مخاطرات طبیعی چالشی اساسی در دست یابی به توسعه پایدار جوامع انسانی است.این گونه مخاطرات، این ظرفیت را دارند که در نبود سیستم های کاهش خطر، به سوانحی هولناک و ویران کننده برای اجتماعات بشری تبدیل شوند. علی رغم عدم امکان پیش بینی زمان حدوث بسیاری ازاین مخاطرات،می توان با چاره اندیشی و شناخت همه جانبه ی این گونه وقایع در جامعه ی تحت تاثیر، میزان آسیب پذیری را به حداقل ممکن کاهش داد و از این ره به جامعه ای پایدار به واسطه ی تاب آوری دست یافت.با وجود توجهات اخیر نیاز به گذار از مفهوم سازی های کیفی به معیارهای کمی در جهت شناخت بهتر عوامل موثر در تاب آوری جوامع و بررسی عوامل درگیر در جهت کاهش خطر سوانح احساس می شود.پژوهش حاضر در پی آن بوده است تا با استفاده از چارچوبهای مفهومی متعدد مطرح شده، چارچوب مفهومی قابل استنادی را برای تحلیل و اندازه گیری تاب آوری در مقیاس منطقه ای ودر ارتباط با نمونه ی موردی خود استخراج کند.به منظور گذار از مفهوم سازی های کیفی به معیارهای کمی در جهت شناخت بهتر عوامل موثر در تاب آوری جوامع و بررسی عوامل درگیر (بخصوص در مقیاس منطقه ای)، مهم ترین هدف در این تحقیق پاسخ به این پرسش خواهد بود که سطح تاب آوری یک جامعه از چه طریق می تواند مورد سنجش و ارزیابی قرار گیرد. به همین منظور پس از بررسی ریشه ها و خاستگاه، مفاهیم و اصطلاحات و تجربیات جهانی و بررسی رویکرد ها، شاخص ها و مدل های سنجشی، به ارزیابی کیفی عوامل مداخله گر و در نهایت به اختصار به ارایه ی راهکارهای پیشنهادی مناسب می پردازد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، مخاطرات طبیعی ، جوامع تاب آور ، پایداری ، آسیب پذیری