معماری پایدار و جایگاه آن در میان رویکردهای مرتبط با طبیعت

طبیعت به عنوان نخستین مکانی که انسان در آن معنای بودن و در واقع زنده بودن را تجربه می کند، بر روح و روان او و برآوردن نیازهایش بسیار تاثیرگذار است. ازین روی معماران و طراحان از گذشته به تاثیر متقابل محیط و انسان توجه داشته و درکار خود از آن بهره برده اند. اما اینکه این رابطه سه گانه مابین انسان، طبیعت و معماری چگونه نمود پیدا می کند و معماری پایدار کجای این رابطه قرار دارد جای اندکی تامل دارد. معماری پایدار یک توسعه ی پایدار است، که هدف نهایی آن پیدا کردن راه حل هایی موثر و مفید کمی، کیفی، جسمی و روان شناختی به منظور ساختمان سازی بهینه با صرف کمترین انرژی و بیشترین بازدهی برای کاربران می باشد. هدف این پژوهش بررسی نقش و جایگاه معماری پایدار در میان تمام رویکردهایی است که به نوعی بیانگر ارتباط طبیعت با معماری هستند. در این تحقیق، اطلاعات به صورت کتابخانه ای و میدانی جمع آوری شده اند و روش تحقیق اسنادی، توصیفی و تحلیلی است. در آخر به این نتیجه دست می یابیم که معماری با طبیعت یکی از کاراترین و مفیدترین دیدگاه-های مربوط به طبیعت است که پایداری یکی از زیرمجموعه های آن است و به عبارتی می توان گفت پایداری مفیدترین و جامع ترین رویکرد پیشنهادی در رابطه با طبیعت است که خود نیز شامل اصول و زیرشاخه هایی می باشد که به آن ها خواهیم پرداخت. آن چه در پایداری یک بنا مهم است جامعیت و یکپارچگی آن است. جامعیتی که شاید هنوز در کمتر بنایی نمود پیدا کرده باشد. جامعیتی که اگر به طور کامل متجلی شود، شاید بتواند آرزوی انسان امروزی را برآورده کند: برقراری تعادل و موازنه بین انسان، طبیعت و معماری.

کلیدواژه ها:

معماری ، طبیعت ، انسان ، پایداری ، رویکرد