بررسی و تحلیل مسیرهای پیاده مدار در ایران به منظور ارتقا گردشگری

در شهرهای امروزی به رغم وجود شبکه های پیاده گستر و منحصر به فرد نظیر راسته ها و گذرهای بافت قدیم به دلیل حاکمیت نگرش مدرنیستی به فضاهای شهری و سلطه ی بی قید و شرط اتومبیل چندان توجهی به مقوله احیا و ساماندهی آن ها نشده و عدم حضور موثر مردم در شهر به عنوان عابر پیاده؛ به معنای از دست رفتن مفهوم مدنی شهر و افت کیفیت زندگی شهری است. با وجود گذشت چندین دهه از جنبش پیاده مداری در سایر کشورها، طراحی مسیرهای پیاده با عنوان پیاده سازی محورهای تاریخی با هویت مبحثی نو در کشور به شمار می آید و متاسفانه، به جز مطالعات بسیار محدود، اقدامی جدی در این زمینه صورت نگرفته است. از این رو، برنامه ریزی و طراحی مسیرهای پیاده، از جمله اقدامات ضروری و با اهمیتی است که می تواند در احیای مراکز شهری موثر واقع شود. پژوهش حاضر از نظر هدف در حیطه پژوهش های کاربردی و از نظر روش تحقیق از نوع توصیفی است، و از مطالعات کتابخانه ای و میدانی استفاده شده است.خیابان تربیت در تبریز، محور ولیعصر در تبریز، محور جنت در مشهد، خیابان صف (سپهسالار) در تهران، خیابان پانزده خرداد در تهران و کوچه مروی در تهران به عنوان نمونه های موردی در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته اند. اصول کیفی اجرا شده نمونه های داخلی جهت ارتقا سطح پیاده مداری در دسته بندی سه گانه مدل مکان پایدار صورت گرفته است. نتایج نشان می دهد که از میان توقعات موردی و موضوعی مد نظر در طراحی پیاده راه های شهری، توجه بیشتری به مزایای اقتصادی گردیده است و توجه به نیازهای اجتماعی افراد و ایجاد فضاهای شهری مطلوب و سازگار با نیازهای فراغتی و تفریحی افراد کمتر گردیده است علاوه بر آن توجه به بعد زیست محیطی در طراحی پیاده راه ها تنها به ممنوعیت ترافیک موتوری محدود گردیده است و سایر ابعاد آن مورد غفلت واقع شده است.

کلیدواژه ها:

اصول کیفی طراحی ، پیاده راه ، گردشگری ، تجارب موفق داخلی