تنقیب رویکرد انسان گرایی در طراحی مراکز ترک اعتیاد جهت درمان معتادان

اعتیاد مهمترین آسیب اجتماعی است که ریشه در عوامل اجتماعی- روانی دارد و بر روان فرد و نیز بر جامعه اثر می گذارد. به عبارت دیگر رابطه ای سه جانبه است بین فرد، اعتیاد و جامعه. هر چند شناخت و مقابله با تمامی آسیب های اجتماعی از ظرافت و پیچیدگی خاصی برخوردار است اما شاید بتوان ادعا نمود که هیچکدام از آنها به پیچیدگی اعتیاد، در اوضاع و احوال کنونی جامعه بشری نباشد استفاده نابجا و اعتیاد به مواد مخدر بلای خانمان برانداز جوامع بشری است، بلایی که تاکنون صدها میلیون انسان را در کام خود فرو برده است و صدماتی که بر پیکره جوامع انسانی وارد نموده است که هیچگاه قابل جبران نیست. چهره اعتیاد هر چند زشت است و نفرت هر انسانی را برانگیخته می کند، فرد معتاد را باید در چهره یک بیمار نگریست و بیمار را باید مداوا و معالجه کنند، در این راه هم، نخستین گام اطلاع رسانی درست و علمی و آگاهی دادن به جامعه است. در این پژوهش سعی شده است از طریق مشاهدات میدانی و تجزیه و تحلیل از روش کمی و کیفی به طور مکمل، با تغییر در شرایط ساختاری معماری مراکز ترک اعتیاد با رویکرد انسان گرایی به این مکان نگاه شود. به طوری که در این مراکز شرایطی از نظر معماری فضای مرکز و هم از نظر روانی برای معتاد ایجاد گردد که خود فرد معتاد ترغیب شود، که جهت ترک اعتیاد اقدام نموده و همچنین تعامل میان افراد معتاد در این مکان ها از نظر روحی و روانی نه تنها منجر به عود اعتیاد آنها نشود، بلکه باعث شود بدون ترس پا در مسیر هموارتری جهت ترک اعتیاد قرار دهند.

کلیدواژه ها:

مرکز ترک اعتیاد ، اعتیاد ، انسان گرایی ، آسیب شناسی اجتماعی ، معتاد