آموزش معماری در تعامل میان فناوری و تاریخ

تعامل میان فناوری و تاریخ از موضوعات بسیار مهم در دست‎یابی به یک معماری کارآمد و پیشرفته در هر عصر و زمانی است، مفهومی که ریشه در آموزه‎های معماری سنتی ایرانی دارد. معماری به عنوان هنر، همچون علم در بستر تاریخی خود چون یک ارگانیسم زنده دایما در حال تغییر و تحول بوده و در یک سیر دیالکتیکی قرار دارد. آموزش مبتنی بر سیستم استاد شاگردی در دوران گذشته هم قدم با روح زمان در هر دوره تاریخی و سبک معماری عامل ترویج اصول و مبانی معماری آن دوره بوده است. وجود پیچیدگی و تضاد در روند تکامل علم وفناوری و به تبع آن در هنر و سبک های معماری بر آموزش علمی معماری تاثیر گذار بوده و این تاثیر و تاثرها همچنان نیز ادامه دارد. شناخت روحیه و فرهنگ علمی در هر دوره و خصوصا در زمان حال و به هم گام کردن دروس معماری مطابق با پیشرفت ها و پیچیدگی های علمی عصر حاضر، عامل پویایی و زنده بودن معماری در کنار سایر علوم می‎باشد. هدف این پژوهش شناخت اندیشه تعاملی در آموزش معماری و دگرگونی های آن، در بستر تاریخی، همچون یک روند علمی می‎باشد. برای رسیدن به این هدف از روش تحقیق توصیفی و استفاده از راهکارهای ترکیبی بهره گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

تعامل(دیالکتیک) ، علم ، آموزش معماری ، مدارس معماری