بررسی المانهای سبز معماری در بهبود کیفیت هوا (نمونه موردی: شهر تهران)

جامعه جهانی نیازمند همراهی و مشارکت گسترده برای کاهش آلاینده های هوا است. معماری نیز باید عناصر خود را در راستای کاهش آلودگی محیط زیست هماهنگ سازد. هم اکنون فناوری المانهای سبز معماری شامل نمای سبز و سیستم های سبز عمودی به یکی از اجزای مهم طراحی معماری تبدیل شده است که دارای فواید زیست محیطی فراوانی ازجمله جذب آلاینده ها را دارد. از اینرو مقاله پیش رو برآنست تا در یک پژوهش استدلال منطقی و در یک روش توصیفی با تکیه بر مطالعات و اسناد کتابخانه ای، به بررسی پیشینه، دسته بندی المانهای سبز معماری و بررسی مزایا و معایب آنها با هدف استفاده از المانهای سبز معماری برای بهبود کیفیت زندگی و کیفیت هوا در شهرهای بزرگی مثل تهران بپردازد. نتایج بدست آمده نشان می دهد که سطوح سبز پوشیده از گیاهان شامل بام سبز، نماها و دیوارهای سبز در جذب آلاینده ها و بهبود کیفیت هوا موثر است. در واقع گیاهان از طریق کاهش دمای محیط، سایه اندازی، کاهش غلظت آلاینده ها، ایجاد نسیم خنک و ایجاد میکرواقلیم در روند کاهش آلودگی هوا تاثیر گذار هستند. گیاهان میتوانند با فرایند تعرق دمای محیط را کاهش دهند، که باعث کند شدن واکنشهای شیمیایی آلاینده ها و کاهش حضور آلاینده ها در هوا می شود.

کلیدواژه ها:

المانهای سبز معماری ، بام سبز ، دیوار سبز ، دیوار زنده ، آلودگی هوا