طراحی خانه سالمندان با رویکرد حس تعلق مکان

بوران سالمندی یکی از حساس ترین سال های زندگی انسان است و توجه به مسایل و نیازهای این مرحله یک ضرورت اجتماعی است. بر این اساس توجه به طراحی فضاهایی که اعتقاد همه سلامت و کیفیت زندگی سالمندان باشند، اهمیت بسزایی می یابد. بنابراین یک سرای سالمندان به افراد سالمند در یک مکان برای نگهداری و فقط زنده ماندن نیست بلکه علاوه بر موارد ذکر شده باید محیطی باشد برای ایجاد یک فضای لایق و سرزنده. بدین منظور با طراحی همخوان با طبیعت و تعامل حداکثری سالمندان با طبیعت از جمله مواردی است که به سلامت روحی و جسمی آنان تاثیر مستقیم دارد. هدف از این پژوهش بررسی عوامل تاثیرگذار بر سالمندان جهت بالا بردن حس دل بستگی به محیط می باشد. این پژوهش تحلیلی توصیفی بود و تجزیه و تحلیل اطلاعات به روش اسنادی صورت گرفته است با نقش عوامل مختلف در افزایش حس تعلق به مکان به منظور ارتقای کیفیت کالبدی مجموعه جهت افزایش کیفیت زمانی و رضایتمندی سالمندان، مورد بررسی قرار گیرد. نتایج تحقیق نشان می دهد، حس تعلق به مکان آن لحظات در جهت ایجاد فضاهای ایده آل است که منجر به ایجاد محیط زندگی با هویت و معنادار برای زندگی سالمندان می شود که از نتایج آن جلوگیری از انزوا و افزایش مشارکت، تعامل و رضایت زندگی است. انسان و رضایت روانی او محور اصلی طراحی معماری است. بر این اساس حتی اگر معماری، فضایی را برای بهترین شرایط زندگی فراهم آورد تا زمانی که حس تعلق به مکان نباشد، آن محیط منجر به رضایت روانی و خشنودی نخواهد بود که این خود باعث عدم ایجاد ارتباط با محیط و درنتیجه عدم حضور در آن فضا می شود.

کلیدواژه ها:

سالمندان ، سلامت سالمندان ، حس تعلق مکان ، طبیعت ، خانه سالمندان