بررسی الگوهای پایدار در معماری سنتی ایران با تاکید بر معماری بومی مناطق سردسیر

پایداری از جمله مفاهیمی است که در سال های اخیر به شدت مورد توجه قرار گرفته است و بسیاری از کشورهای توسعه یافته برای دستیابی به الگوهای موفق در راستای تحقیق اهداف توسعه پایدار تلاش کرده اند. نگاهی به معماری بومی مناطق مختلف ایران حاکی از تدبیر و درایتی است که پیشینیان ما در انتخاب مصالح، انتخاب فرم بنا، جهت گیری ساختمان و غیره، به کار برده و توانسته اند با بکارگیری حداقل امکانات، مناسب ترین شرایط زیستی را فراهم آورده و با غلبه بر شرایط نامساعد اقلیمی و محیطی، اصول و بنیان های طراحی پایدار، که امروزه مد نظر معماران و شهرسازان می باشد، را برآورد سازند. در این راستا، موضوع ماندگاری، دوام و پایداری بناها در الگوهای معماری سنتی ایران اصل مهمی در معماری پایدار بوده که متاسفانه امروزه به فراموشی سپرده شده است. در مقاله حاضر تلاش می شود بطور اجمال به این موضوع پرداخته شود و باتوجه به شناخت منطقی عناصر و عوامل معماری بومی راهکارهایی که موجب دستیابی به معماری پایدار هماهنگ با محیط، کاهش مصرف انرژی و جایگزینی آنها با منابع تجدید پذیر شود ارایه گردد.

کلیدواژه ها:

الگوهای پایداری ، معماری سنتی ایران ، اقلیم ، معماری بومی