تعیین محرکه های ذهنی دخیل در طراحی فضای بسته مجتمع آموزشی استعدادهای درخشان با رویکرد ارتقاء خلاقیت نوجوانان

توجه به ایجاد خلاقیت کودکان و نوجوانان با استعداد، پیشرفت جامعه را رقم می زند، از طرفی دیگر از آنجا که دانش آموزان بیشترین زمان خود را در محیط های آموزشی سپری می کنند، این گونه محیط ها در پرورش استعدادها و خلاقیت نقش انکار ناپذیری دارد .طراحی نادرست در فضاهای آموزشی معاصر ایران در مقاطع گوناگون به وضوح دیده می شود. هدف اصلی این مقاله تعیین الگوهای مناسب برای رشد خلاقیت نوجوانان و چگونگی اعمال آن ها در معماری محیط های آموزشی، دستیابی به معیارهای مناسب طراحی مجتمع آموزشی استعدادهای درخشان با رویکرد ارتقا خلاقیت بود. بدین منطور بر پایه تلفیق نظریات مرتبط با موضوع تحقیق، از روش پیمایشی استفاده شده و در مرحله اول در قالب فرضیه ها سه عامل انگیزه، کنجکاوی و ابتکار از عوامل اصلی موثر بر خلاقیت انتخاب شد و براساس نتایج تحقیق، معیارهای معمارانه برای طراحی فضاهای آموزشی در جهت ارتقاء خلاقیت دانش آموزان مستعد استنتاج شده است. جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان تیزهوش پسرانه مقطع راهنمایی و دبیرستان ناحیه 2 شهر شیراز در سال تحصیلی 94 - 93 می باشند. روش نمونه گیری، خوشه ای بوده و حجم نمونه، 257 دانش آموز می باشد. برای جمع آوری اطلاعات تحقیق، از پرسشنامه های محقق ساخته استفاده شده است. اطلاعات حاصله پس از طبقه بندی، با استفاده از نرم افزارآمار SPSS ، به مقتضای نوع متغیرها و ارتباط آن ها با یکدیگر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایجی همچون محرکه های ذهنی که در فضای بسته آموزشی در ارتقا خلاقیت دانش آموز بسیار موثراست، در قالب یک نتیجه گیری منتج شده، بیان گردید.

کلیدواژه ها:

معماری ، فضاهای آموزشی ، ارتقاء خلاقیت ، طراحی مجتمع آموزشی