سبک شناسی معماری سازه گرا

سازه در معماری به عنوان اولین مسیله مهم برپایی فضا مطرح است. تلفیق معماری و سازه ترکیبی است از هنر، ارزش های زیبایی شناسی، تکنولوژی مصالح و رفتار آن ها، پس از انقلاب صنعتی فناوری به عنوان ابزاری نیرومند منجر شد تا معماران با استفاده از سازه های زیبا و با شکوه تخیلات و احساسات پر شور را در بیننده ایجاد کنند و فرم های نوینی خلق کنند. روند ورود فناوری به معنای مدرن آن منجر به ایجاد گرایش هایی با محوریت اعتقاد به اصالت فناوری شد و حرکت به سمت همگرایی سازه و معماری آغاز شد. به دنبال آن سبک های معماری سازه گرا از جمله: کانستراکتیویسم ، بروتالیسم، ارشی گرام، متابولیست، های تک، اکوتک و ربوتک شکل گرفتند. این سبک ها به یکباره شکل نگرفته اند و ریشه و خواستگاه داشته اند. هدف از این مقاله بررسی و شناخت سبک های سازه گرا و ریشه های ان می باشد. در پژوهش حاضر اطلاعات از طریق مطالعات کتابخانه ای و در قالب تحقیقات توصیفی به دست آمده است و مکاتب سازه گرا و اصول فکری و بناهای شاخص هر کدام مورد بررسی قرار گرفته و در نهایت تاثیر سبک های سازه گرا و میزان سازه گرایی در هر سبک و دلایل شکل گیری این سبک ها مشخص شده است.

کلیدواژه ها:

تکنولوژی ، سازه ، معماری و سازه ، سبک شناسی