تحلیلی از وضعیت محله های حاشیه نشین شهری با تاکید بر رویکرد پایداری اجتماعی ( مطالعه موردی: محله علی آباد شهر خرم آباد)

بهبود کیفیت زندگی و محیط برای افراد فقیر و بخصوص روستاییان کم درآمد همواره دلیلی برای سکونت در مناطق شهری بوده و جریان قابل ملاحظه ای از مهاجرت روستاییان به شهر را به ویژه در سه دهه گذشته به وجود آورده است. اولین مشکلی که این مهاجران از بدو ورود به شهر با آن مواجه می شوند دسترسی به مسکن مناسب می باشد. فقر، عامل اصلی هجوم این مهاجران به سمت زاغه هاست. این افراد در زاغه ها خانه ای ارزان و کوچک بنا کرده و شروع به جست و جوی کار و شغل مناسب در همان حوالی می کنند. اغلب این سکونتگاه ها بر روی اراضی حاشیه ای شهر که ارزش بسیار کمی دارند واقع شده اند. البته مناطقی با نام حاشیه درون شهری هم وجود دارد که معمولا در بخش های قدیمی تر شهر دیده می شوند که جزء مناطق حاشیه نشین محسوب می گردد که در گذشته وضعیت مطلوب و سامان یافته ای داشته و به تدریج شرایط آن نامناسب شده و ساکنان آن به نقاط بهتر و جدیدتری از شهر رفته و در آنجا سکنی گزیده اند. در این مناطق هنوز هم سکونت وجود دارد و متاسفانه در شهر خرم آباد تعدادی از این محله ها با شرایط بد زندگی، افرادی را در خود جای داده است. یکی از این محله ها کوی علی آباد شهر خرم آباد است که وضع معیشتی، امنیتی و مسکونی نامناسب افراد ساکن در این محله همواره مورد بحث قرار می گیرد. دراین مقاله سعی بر آن است که تحلیلی از وضعیت این محله حاشیه نشین شهری با تاکید بر رویکرد پایداری اجتماعی ارایه گردد

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، کیفیت زندگی مناطق حاشیه نشین و پایداری اجتماعی ، محله علی آباد خرم آباد