تحلیل زمینه های شناختی معماری طبیعت گرا ( مطالعه موردی: محله علی آباد شهر خرم آباد )

به دنبال انقلاب صنعتی و توسعه شهری فزاینده در قرن 19 و همراه با رشد انفجاری مناطق شهری و کمرنگ شدن نقش طبیعت در قرن بیستم، بیگانگی مردم با جهان طبیعی افزایش یافت. در نتیجه درک جدیدی از طبیعت ایجاد شد و خلق منظرهای طبیعی تر به عنوان راهی برای حفاظت از محیط طبیعی مورد توجه قرار گرفت. در سی سال گذشته تغییرات بسیاری در دیدگاه ها نسبت به طبیعت در محیط شهری به وجود آمده است که نشان دهنده علاقه بیشتر استفاده کنندگان و آگاهی از ارزش طبیعت در شهرهاست. در چند دهه گذشته بخش زیادی از توسعه منظر در مناطق شهری به استفاده از شیوه های اکولوژیکی و طبیعت گرا اختصاص داده شده است. منظور از منظر طبیعت گرا توجه به معیارهای اکولوژیک و از طرف دیگر تلاش برای تقویت الگوهای طبیعی درون بافت شهری می باشد. یکی از مهم ترین دستاوردهای فکری، فلسفی، هنری، صناعی و تولیدی تمدن ها و جوامع بشری، شهر است که هم از ماندگاری نسبی برخوردار می باشد، هم تجلی باورها و ارزش های فرهنگی جامعه است و هم اینکه بر رفتار انسان اثر می گذارد و ضمن آنکه بیانگر هویت جامعه در انظار جهانیان و تاریخ است. شهرها منبع اصلی فعالیت اجتماعات انسانی اند، در این فضاست که تعارض میان انسان و طبیعت به حد اعلای خود می رسد. در این میان هدف شهرسازی می بایست ایجاد رابطه خوب و پایدار میان افراد جامعه با محیط زیست طبیعی آنها باشد. در این پژوهش ابتدا به بررسی مفاهیم و زمینه های شناختی معماری طبیعت گرا و بعد به بررسی یکی از محله های شهر خرم آباد بنام علی آباد که پتانسیل تبدیل به یک محله مد نظر معماری طبیعت گرا را داشت ولی متاسفانه به دلایل متفاوت تبدیل به یک محله حاشیه نشین شد می پردازیم. روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی است و برای جمع آوری اطلاعات مورد نیاز از بررسی های کتابخانه ای و مطالعات میدانی استفاده شده است. همچنین در این پژوهش با کمک تکنیک swot نقاط قوت، ضعف، تهدیدها و فرصت های این محله مورد بررسی قرار گرفته که موجب ارایه ی پیشنهادات استراتژی و راهکارهایی جهت بهبود معضلات محله علی آباد خرم آباد گردیده که در بخش نتیجه گیری کاملا به آن پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

معماری طبیعت گرا ، شهر ، محله حاشیه نشین ، شهر خرم آباد ، محله ی علی آباد