توانمند سازی سکونتگاه های غیر رسمی و حاشیه ای شهرها (بازآفرینی شهری) نمونه موردی : محلات اطراف شهرکرمان

این مقاله به بررسی علل و عوامل شکل گیری سکونتگاههای غیر رسمی در حاشیه شهر های بزرگ و بررسی مشکلات و معزلات اجتماعی آنها و همچنین چگونگی توانمند سازی و ساماندهی آنها وچگونگی جلو گیری از رشد و توسعه اینگونه سکونتگاه ها و به تبع آن جلوگیری از رشد و توسعه بی رویه شهرها می پردازد و نمونه موردی انتخاب شده برای این موضوع محلات سکونت غیر رسمی حاشیه شهر کرمان می باشد و جهت تحقیق از روش بازدید میدانی و استفاده از اطلاعات قبلی در این خصوص نیز استفاده شده است در سالهای اخیررشد شهر نشینی در ایران بصورت افسار گسیخته و بدون برنامه ریزی منسجمی آغاز و ادامه یافته است . گرچه عواملی مانند بلایای طبیعی ، حوداث اجتماعی و سیاسی انقلاب ، ساختارهای اقتصادی و نارساییهای نظام برنامه ریزی و مدیریت شهری از عواملی تاثیر گذار اصلی بر گسترش شهر نشینی می باشند لیکن انکار نقش مهاجرتهای روستایی امری غیر ممکن است – سکونتگاه های غیر رسمی بخشی از بافت شهری هستند که عمدتا مهاجرین روستایی و تهیدستان شهری را در خود جای داده اند و بدون مجوز و خارج از برنامه ریزی طرحهای جامع و تفصیلی در درون و خارج از محدوده قانونی شهرها به صورت خود رو بوجود آمده اند و با سیمایی نا زیبا – خدمات ناکافی و ساکنان کم توان و مشاغلی نامطمین که محیطی آماده برای پذیرش نابهنجاریهای اجتماعی و باز تولید فقر را فراهم می سازند و خطر پذیری بالایی در برابر سوانح طبیعی دارند . در ایران با مشارکت بانک جهانی در سال 1382 با تصویب سند توانمند سازی سکونتگاه های غیر رسمی توسط دولت عملا با رویکردی جدید به این مسیله توجه گردید . در این مقاله سعی شده با تاکید بر ضرورت امر ساماندهی اینگونه سکونتگاه ها راهکارهای مناسب را بررسی وبهترین آنها انتخاب و ارایه گردد.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه های غیر رسمی ، حاشیه نشینی ، توانمند سازی ، باز آفرینی شهری