تاثیر ده جلسه تمرین طناب زنی بر برخی فاکتورهای آمادگی جسمانی در افراد کم توان ذهنی آموزش پذیر

آمادگی جسمانی مناسب خطر ابتلا به بیماریهای قلبی- عروقی، مرگ و میر زود هنگام و چاقی را کاهش میدهد،عملکرد استخوانها و ساختمان اسکلتی عضلانی را بهبود میبخشد و بر متغیرهای روانشناختی اثر میگذارد. در پژوهشهای مختلف بیان شده است که آمادگی جسمانی برای افراد کم توان ذهنی بیشتر از افراد عادی اهمیت دارد .[1] وضعیت های مزمن افراد کم توان ذهنی علاوه بر محدودیت های حرکتی، روی توانایی های مالی، اجتماعی، هیجانی، رفتاری و شناختی خانواده آنها نیز تاثیر میگذارد و خانواده های دارای کودک کم توان ذهنی تحت فشارروانی قرار می گیرند .[2] بنابراین توسعه سطوح آمادگیجسمانی در کودکان کم توان ذهنی بهویژه در مدارس استثنایی از اهمیت زیادی برخوردار است .[3] طناب زدن تمرینی بسیار مناسب و در دسترس همگان است و در هر مکان و زمان تنها با یک طناب متناسب قد فرد قابل اجرا است. در سالهای اخیر این رشته به صورت یک طرح وزارتی به آموزش و پرورش داده شده و در سطح مدارس اجرا میشود از آنجا که تحقیقات گذشته بیشتر به مقایسه دوره های حساس سنی انواع قدرت در کودکان عقب مانده ذهنی و سالم پرداختهاند، بنابراین، تاثیر طناب زنی بر روی برخی فاکتورهای آمادگی جسمانی دختران کم توان ذهنی آموزشپذیر ناشناخته مانده است. با توجه به اهمیت موضوع، این مقاله بر آن است تاثیر طناب زدن را که راه حلی شاد و مفرح برای بهبود فاکتورهای آمادگی جسمانی در دختران کم توان ذهنی است، بررسی نماید.روش شناسی: از بین دختران کم توان ذهنی آموزش پذیر مدرسه شکوفه شهرستان ملایر هشت نفر که واجد شرایط بودند با میانگین سنی 18/12 1/12 بعنوان نمونه در دسترس انتخاب شدند. در آغاز طرح پژوهش از آنها پیش آزمون گرفته شد. این پیشآزمون شامل تست چابکی (آزمون بورپی)، تست انعطاف (آزمون خم شدن بالاتنه) و تست عکس العمل (آزمون واکنش انگشتان دست نلسون) بوده است، تمرینات طناب زدن بصورت تمرینات افزاینده، دو جلسه در 5 هفته و به مدت 60 دقیقه بوده است، تمرینات با صد تکرار طنابزنی بصورت اینتروال شروع شد. در آغاز و پایان آن در مجموع حدود 20 دقیقه حرکات گرم کردن و سرد کردن گنجانده شده بود. یک روز پس از اتمام این دوره، به عنوان پس آزمون، آزمونهای آمادگی جسمانی مجددا گرفته شد. شرایط اجرای پسآزمون نیز درست مشابه شرایط پیشآزمون بود.نتایج: برای بررسی نتایج پیشآزمون و پسآزمون از آزمون آماری t همبسته در سطح معنیداری (p<0/05) استفاده شد. نرمال بودن توزیع متغیرها با استفاده از آزمون شاپیرو- ویلک تایید شد. در بررسی و مقایسهی میانگینهای پیشآزمون و پس آزمون، چابکی آزمودنیها بعد از جلسات طنابزنی، کاهشی معادل 35/53 درصد مشاهده شد که این کاهش با توجه به مقدار t بدست آمده 5/096 در سطح معناداری ( = 0/001) و عکسالعمل آزمودنیها نیز کاهشی معادل 15/82 درصد مشاهده شد که این کاهش با توجه به مقدار t بدست آمده 2/868 در سطح معناداری ( = 0/024) میباشد. با عنایت به سطح معناداری مورد نظر در این تحقیق (P<0/05) میتوان نتیجه گرفت که تمرینات طنابزنی میتواند موجب بهبود چابکی و عکس العمل افرادکم توان ذهنی شود

کلیدواژه ها:

کم توان ذهنی آموزش پذیر ، طناب زنی ، انعطاف ، چابکی ، عکس العمل