تحلیلی بروضعیت جامعه پذیری سازمانی وابعادآن درکارکنان دانشگاه تهران

هدف پژوهش حاضر، بررسی وضعیت جامعه پذیری سازمانی در کارکنان دانشگاه تهران می باشد. جامعه پژوهش کلیه کارکنان دانشگاه تهران هستند، از این جامعه با روش نمونه گیری تصادفی ساده، نمونه ای به حجم 286 نفر انتخاب گردید. روش پژوهش کمی، توصیفی و از نوع مطالعات پیمایشی است. ابزار پژوهش پرسشنامه می باشد. لذا جهت سنجش وضعیت جامعه پذیری سازمانی و ابعاد آن در کارکنان از پرسشنامه ی24 سوالی محقق ساخته که بر اساس مدل تایورمینا((1997 طراحی شده بود، استفاده شد. جهت تعیین پایایی و روایی ابزار از تکنیک های آلفای کرانباخ و تحلیل عاملی تاییدی استفاده و نتایج بیانگر پایایی و روایی مطلوب ابزاربود. جهت تحلیل داده ها از تکنیک های توصیفی( شاخص های مرکز و پراکندگی) و استنباطی( آزمون های تی تک نمونه و فریدمن) با استفاده از نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج بیانگر آنند که: وضعیت جامعه پذیری سازمانی در کارکنان دانشگاه تهران در سطح 0/01 معنادار و مطلوب می باشد. وضعیت ابعاد جامعه پذیری سازمانی در کارکنان دانشگاه تهران در سطح 0/01 معنادار و مطلوب می باشد. وضعیت رتبه بندی ابعاد جامعه پذیری سازمانی در کارکنان دانشگاه تهران در سطح 0/01 متفاوت و معنادار می باشد.

کلیدواژه ها:

جامعه پذیری سازمانی ، ابعاد جامعه پذیری سازمانی ، کارکنان دانشگاه تهران