یادگیری در پارادایم پیچیدگی: ماهیت، قلمرو و فرایند

هدف اصلی این مقاله تبیین ماهیت، قلمرو و فرایند یادگیری بر اساس پارادایم پیچیدگی می باشد. بدین منظور، نخست نظریه های سنتی یادگیری با نظر به مبانی فلسفی آنها مرور شده و نحوه شکل گیری نظریه ارتباط گرایی در پارادایم پیچیدگی بررسی شد. سپس،، ماهیت، قلمرو و فرایند یادگیری بر اساس پارادایم پیچیدگی تبیین شد. در تبیین ماهیت یادگیری در این پارادایم، سه ویژگی یادگیری پیچیده شامل مقارنه دانش و داننده ، کلاس و فراسیستم ها همچون سیستم های یادگیرنده و وابستگی متقابل تدریس و یادگیری تبیین شدند. سپس، قلمرو یادگیری بر بستر پارادایم پیچیدگی تبیین شد. دراین باره، استدلال شد که یادگیرندگان علاوه بر افراد فراگیرنده می تواند شامل گروه های اجتماعی و کلاسی، مدارس، اجتماع ها، بدنه های دانش، زبان ها، فرهنگ ها، گونه ها و غیره نیز باشند. از این رو، سخن گفتن از در سازمان یادگیرنده در چنین زمینه ای معنای شفاف تری می یابد. همچنین، درباره فرایند یادگیری استدلال شد که یادگیری فرایندی نوپدید بوده و شامل تکامل همگام افراد، گروه های اجتماعی و جامعه گسترده تر است. به عبارتی دیگر در فرایند یادگیری تاکید بر روابط میان عناصر به جای خود عناصر است و ذهن انسان به عنوان یک سیستم انطباقی مورد ملاحظه قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

یادگیری ، پارادایم پیچیدگی ، ارتباط گرایی