تحلیل گفتمانی سیاست هسته ای دولت احمدی نژاداز هژمونی تا افول

موضوع هسته ای به عنوان مهمترین مساله سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در یک ده ه گذشته، عرصه رقابت گفتمانهای مختلف در این حوزه بوده است. هریک از سه دولت اصلاحات، اصولگرا و اعتدالگرا رویه های متفاوتی را در قبال موضوع هسته ای در پیش گرفته اند. برای فهم چرایی این چرخشها در سیاست هسته ای دولت های مختلف، نیازمند آن هستیم که این تغییرات را به لایه های عمیق تر گفتمانی و نظام های معنایی ارجاع دهیم. ا ز این رو، مقاله حاضر با استفاده از نظریه گفتمان لاکلا و موف، چارچوب نظری را فراهم آورده است که به تبیین عناصر و دقایق گفتمان ناظر بر موضوع هسته ای در دولت احمدی نژاد و کشمکشها و رقابتهای هژمونیک میان این گفتمان و گفتمان های رقیب می پردازد. از این رو،گفتمان هسته ای دولت احمدی نژاد را مبتنی بر این چهارچوب نظری، از طریق بررسی گفتارهای هسته ای اوتحلیل می کنیم. سوال اصلی پژوهش آن است که نظام معنایی و گفتمان هسته ای حاکم بر دولت احمدی نژاد چیست و چه عواملی هژمونی و افول این گفتمان را فراهم آوردند تحلیل گفتمان هستهای دولت احمدی نژاد نشان میدهد که این گفتمان با دال مرکزی مقاومت و تحمیل ، به جهت برخورداری از عوامل سیاسی بیشتر، فعالتر و منسجم تر، بهکارگیری فرآیندهای طرد و برجسته سازی، میزان دسترسی بالا و اعتبار بیشتر نسبت به سایر گفتمانهای رقیب، توانست هژمونیک شود؛ اما خصلت ناپایدار سازههای گفتمانی منجر به ظهور ناسازهایی در گفتمان هسته ای دولت احمدی نژاد شد که زمینه ظهور و هژمونی گفتمان هسته ای دولت اعتدال را در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم فراهم کرد.

کلیدواژه ها:

نظریه گفتمان ، گفتمان هسته ای ، اصول گرایی ، مقاومت و تحمیل ، هژمونی