تاثیر دو زبانگی و جامعه پذیری مجدد بر صفات شخصیتی: جامعه شناسی زبان

به حالتی که فرد به زبان دیگری غیر از زبان مادری خود صحبت می کند و آموزش می بیند دوزبانگیمی گویند. زبان مادری زبانی است که فرد علاوه برتکلم، با آن رشد می کند و با آن هویت می یابد. اما درکشور ایران کودک با زبانی غیر از زبان مادری خود و با زبانی که در سراسر کشور به عنوان زبانرسمی شناخته شده و از لحاظ نظام آوایی - واژگانی و دستوری متفاوت از زبان مادری اوست، آموزشمی بیند و از این مرحله است که پدیده دو زبانگی مطرح می شود. هورن بای ( 2010 ) بر این باور استکه هر چقدر فرد با یک فرهنگ خاص هویت یابی کند بیشتر احتمال دارد در زبان مربوط به آن فرهنگشایستگی کسب کند و دوگانگی فرهنگی را به عنوان عامل تعیین کننده درجه دوزبانگی افراد می داند. ازنگاه دیکسون و رابینسون رایگلر،( 2009 ) افراد چندزبانه چهارچوب های فرهنگی متفاوتی را منعکسمی کنند. بنت مارتینز و همکاران ( 2002 ) معتقدند که دوزبانه ها از لحاظ فرهنگی دارای سیستم های معنایویژه ای هستند، که شامل ارزشها، باورها و دانش ها در بین افراد یک فرهنگ می باشند که بر هیجان،شناخت و رفتار افراد تاثیر می گذارند. این پدیده براساس نظریه انتقال چهارچوب فرهنگی و فرضیهانطباق فرهنگی تبیین خواهد شد. مقاله حاضر به بررسی ارتباط بین دوزبانگی، جامعه پذیری مجدد وتاثیرات آن بر صفات شخصیتی می پردازد.

کلیدواژه ها:

دوزبانگی ، فرهنگ ، جامعه شناسی زبان