قرار دستور موقت در دعوای حضانت

نهاد حضانت برای تامین سلامت جسمی، روحی و تربیتی طفل است که گاه به دلایل خاص حقوقی از صاحب حق و مسیول حضانت سلب می شود. رسیدگی به این گونه دعاوی با تشریفات دادرسی عادی مستلزم زمان زیادی است و ممکن است در شرایط اضطراری موجب آسیب جسمی و روحی طفل شود. این موضوع در ماده 7 قانون حمایت خانواده 1391 با امکان رسیدگی فوری به دعوای حضانت و صدور دستور موقت پیش بینی شده است. اما قانون مزبور همچنان کاستی ها و خلاء هایی دارد که نویسنده در مقاله حاضر به آنها می پردازد. از جمله با بررسی و نقد موضوع قرار دستور موقت، پیشنهاد می کند ماده ای در قانون حمایت خانواده گنجانده شود که تصریح کند موضوع قرار دستور موقت در دعوای حضانت، الزام خوانده به انجام عمل معین است . همچنین ماده ای با این مضمون پیشنهاد می کند: کودکانی که سرپرستی و حضانت آنها به صورت موقت از طرف بهزیستی به برخی خانواده ها داده می شود، در صورتی که در مدت تعیین شده، سلامت جسمی و روحی آنها در معرض خطر تعیین شده، با تقاضای نماینده بهزیستی یا دادستان به عنوان نماینده مدعی العموم، دادگاه می تواند بدون اخذ تامین، فورا دستور موقت صادر نماید و طفل را در اختیار بهزیستی قرار دهد .

کلیدواژه ها:

حضانت ، طفل ، دادگاه ، دادرسی فوری ، دستور موقت