ذات گرایی ارسطویی- سینوی و ذات گرایی معاصر

بر اساس ذات گرایی، برخی اشیاء موجود در خارج، دارای ذات هستند و ذات یک شیء به چگونگی اشاره ما به آن شیء یا به طور کلی، به این که ما چگونه به آن می اندیشیم یا از آن سخن می گوییم، بستگی ندارد. از دید یک ذات گرا، هر شیء، مجموعه ای از صفات ذاتی دارد که ماهیت فردی آن شیء نامیده می شود. این گونه صفات از ویژگی های عرضی کاملا متمایز هستند و به اشاره یا نحوه سخن گفتن ما بستگی ندارند. اما از دید یک قراردادگرا، اعتقاد به چنین ذاتی مردود است و آنچه ذات اشیاء نامیده می شود، حاصل نوع نگاه خاص انسان ها و علایق آنها در نامیدن چیزهاست. از دیدگاه ارسطو افراد و اشخاص دارای ذات هستند و تام حقیقت این اشیاء را اوسیا و ذاتشان تشکیل می دهد. از نظر ابن سینا نیز جواهر و اعراض، در ذات خود به اشیاء دیگر وابسته نیستند. در ذات گرایی ارسطویی- سینوی، علم به اشیاء و تعریف آنها تنها در سایه صورت و ذات حاصل می شود. در حالی که این سنت بیشتر به بحث معرفت و تعریف معطوف است، در ذات گرایی معاصر بیشتر به بحث این همانی و جهان های ممکن پرداخته می شود. در این سنت، صفت ذاتی یک شیء، به عنوان صفتی تعریف می شود که در همه جهان های ممکن همراه آن شیء باشد.

کلیدواژه ها:

صفات ذاتی ، صفات عرضی ، ذات گرایی ، این همانی ، جوهر ، ارسطو ، ابن سینا