آموخته هایی از برنامه ریزی، مدیریت و طراحی اردوگاه پناهندگان سوری در اردن (مطالعه موردی اردوگاه الزعتری و ارزق)

در سال 2014 کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل اعلام کرد که تعداد پناهندگان در سراسر جهان به 50 میلیون نفر رسیده که بیشترین میزان را بعد از جنگ جهانی دوم نشان می دهد که مشخصا در اثر درگیری های سوریه است. این مهاجرت اجباری گسترده جهانی بحث ها را حول این موضوع که اردوگاه ها چیزی بیشتر از مراکز انتقال جمعیت هستند شدیدتر کرده است. جوامع اغلب بر اساس روابط فرهنگی یا خانوادگی بنا می شوند و افراد از مناطق، مذاهب و پس زمینه های قومی مشترک گرد هم می آیند. نهادهای کمک رسان نیز بر این موضوع تاکید دارند تا استرس را کاهش دهند و به مردم اجازه دهند تا از نظر روحی بیشتر با منطقه ای که از آن رانده شده اند در ارتباط باشند. ساکنان بعد از گذشت مدتی از شروع اسکان در اردوگاه شروع به اضافه کردن اتاق هایی با استفاده از دیوار های بتنی یا ترکیب با واحدهای خانواده های دیگر می کنند. این ساخت و ساز ها توسط کمیساریا و سازمان های مردم نهاد حمایت می شود زیرا باعث افزایش سطح سلامت ساکنان می شود. در آخر قاچاق، دزدی، خشونت جنسی و خشونت مبتنی بر جنسیت، و استخدام نیروهای مسلح از جمله جرایم رایج در اردوگاه ها هستند، که می توانند به دلایلی مانند خشونت ها در جامعه داخلی در اثر شکست برای پایان دادن به جنگ و جرایم مدیریت شده در اردوگاه ها مشاهده شوند. در این راستا در این پژوهش به بررسی رویکردهای مدیریتی، برنامه ریزی و طراحی دو اردوگاه الزعتری و ارزق در کشور اردن که اغلب پناهجویان سوری را در خود اسکان داده است پرداخته شده است. این دو اردوگاه بزرگترین و جدیدترین اردوگاه های کشور اردن هستند که به ترتیب 80000 و11600 نفر جمعیت را در خود اسکان داده اند. هزینه های بالای این دو اردوگاه نشان از لزوم توجه و برنامه ریزی دقیق و مبتنی بر شرایط خاص آن ها است. در این پژوهش سعی شده است با بررسی عوامل تاثیر گذار بر طراحی و برنامه ریزی هر یک از اردوگاه ها و مقایسه آن ها با یکدیگر با توجه به شرایط و هدف تعیین شده هریک از آن ها به نتایجی مفید در جهت ساخت اردوگاه های مشابه دست یافت.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، مدیریت ، طراحی اردوگاه ، پناهندگان سوری