بررسی اصول روایت در تاریخ جهانگشای جوینی

داستان و روایت یکی از انواع ادبی است که شاعران و نویسندگان زبان و ادبیات ایران وجهان با به کارگیری آن، تاثیر بیشتری در ذهن مخاطب خویش می گذارند. کاربرد این روش باعث می شود که خواننده اثر ادبی حوادث را عینی و ملموس تر حس کند و گاهی با قهرمانان و شخصیت های اثر همزاد پنداری کند و به طور محسوس خود را در جریان وقایع و گفت وگوها ببیند. در زبان و ادبیات فارسی بخش عمده ای از آثار بزرگ و ماندگار شاعران و نویسندگان در قالب داستان و روایت بیان شده است، به طوری که می توان راز ماندگاری این آثار را همین داستان و روایت گونه بودن آن ها دانست. تاریخ جهانگشای جوینی نیز یکی از آثار مهم تاریخ و ادبیات ایران است که از این شیوه بی بهره نمانده است و می توان ساختار روایی و ویژگی های روایت و داستان را در آن مشاهده و بررسی کرد. پژوهش پیش رو با روش توصیفی تحلیلی کوشیده است با مطالعه تاریخ جهانگشای جوینی )با تاکید بر جلد اول(، به بررسی اصول روایت از جمله زاویه دید و انواع آن، شخصیت پردازی، صحنه پردازی، لحن و فضا در آن بپردازد. آنچه که در پایان این پژوهش به دست آمد نشان می دهد که تاریخ جهانگشای جوینی یک اثر صرفا تاریخی نیست بلکه روایتی از تاریخ ایران است که نویسنده در آن کوشیده است با صحنه پردازی ها در ذکر وقایع و به کارگیری لحن خاص در هر موقعیت، خواننده را به مطالعه و شناخت بهتر این برهه از تاریخ ترغیب کند. همچنین با توصیف و معرفی هر یک از شخصیت ها، آن ها را به درستی به مخاطب می شناساند.

کلیدواژه ها:

تاریخ جهانگشا ، عناصر روایت ، زاویه دید ، شخصیت پردازی