مهاجرت های داخلی و اسکان غیررسمی در کلان شهرها مطالعه موردی کلان شهر تبریز

یکی از مسایل مهم در شهرهای امروزی مسیله اسکان غیر رسمی است. با پیچیده تر شدن اوضاع معیشتی و کیفیت زندگی در جوامع بشری؛ افراد و گروه های انسانی به تبعیت از فرآیند تفکرگرایی و رشد فن آوری های تسهیل کننده زندگی به ویژه در دهه های اخیر، تمایل فراوانی برای جلای اقامتگاه خویش و مهاجرت به دیگر کانون های سکونت گاهی از خود نشان داده اند و در این راستا شهر تبریز نیز همانند سایر شهرهای بزرگ ایران نه تنها خیل عظیمی از جمعیت حوزه های روستایی و شهرهای کم جمعیت را به سوی خود کشانده است. بررسی آثار و ابعاد کالبدی و اجتماعی در این نوع سکونتگاه ها، قابلیت شناخت زمینه های بروز بحران های شهری را فراهم می سازد. یکی از نمونه های بارز این نوع از سکونتگاه ها، سکونتگاه های غیررسمی و حاشیه ای تبریز که در این پژوهشی انتخاب و مورد بررسی قرار گرفته است. در مقاله حاضر از روش های علمی تحقیق بهره یری و جهت جمع آوری اطلاعات از طریق پرسش نامه، مصاحبه و بررسی های اسنادی استفاده گردیده است. از تحلیل داده های آماری در کنار بررسی های کیفی، نتایج قابل توجهی به دست آمد. از جمله این که ساکنان محدوده های سکونتگاه های غیررسمی مورد نظر در میان خود تمایل زیادی به مشارکت دارند اما این مشارکت سازمان یافته نیست. به علاوه این که مدیریت شهری، غیر یک پارچه بوده دیدگاهی از بالا به پایین داشته و به خدمات رسانی به مردم توجهی نمی کند. این عوامل موجب عدم اعتماد و عدم تمایل به مشارکت ساکنان با مدیریت شهری شده است. البته عوامل دیگری از جمله برداشتهای نادرست از مفهوم مشارکت نیز در آن موثر بوده است. بررسی نشان داد که مدیریت شهری می تواند با عملکرد مطلوب خود، زمینه های ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی را فراهم سازد.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، مهاجرت های داخلی ، سکونت گاه های غیررسمی ، کلان شهرها