بررسی رابطه و تاثیر سازندهای پیرامون رودخانه بر تراکم زهکشی (مطالعه موردی: حوضه رودخانه سیمره)

تراکم زهکشی یکی از مهمترین پارامترهای ژیومورفولوژیکی حوضه آبخیز است که اغلب از آن به عنوان شاخصی برای بیان وضعیت آبراهه های حوضه، بارندگی، رواناب، ظرفیت یابی، تکامل توپوگرافی و فرسایش حوضه استفاده می شود و تعادل بین نیروهای فرسایش و مقاومت مواد تشکیل دهنده ی سطح زمین را نشان میدهد. با وجود اینکه آبراهه ها بخش مهم و پویای محیط طبیعی هستند، ذاتا عامل فرسایش، حمل رسوب و انتقال آب از بخش های مرتفع به نواحی پست می باشند. درنتیجه بررسی الگوی زهکشی می تواند به تعیین وضعیت فرسایش و تکامل زمین کمک کند. این نوع فرسایش به صورت خطوط موازی ظاهر می شود که ابتدا کم عمق و به تدریج عمیق تر می شود. سازند زمین شناسی، شرایط توپوگرافی، شرایط اقلیمی، نوع کاربری، نوع و میزان مواد قابل انحلال، جنس زمین و خاک (بافت خاک) روی رواناب و وقوع فرسایش آبراهه ای اثرگذار است (جعفرزاده خطیبانی، 1395 ). تراکم زهکشی، نسبت طول کل آبراهه ها به مساحت حوضه آبریز است که هرچه تراکم زهکش ها بیشتر باشد، نفوذپذیری کاهش و سرعت جریانات سطحی افزایش می یابد (yalcin, 2008).بهطورکلی بافت رسوب یک آبراهه، نقش تعیینکنندهای در رفتار رود و الگوی آبراهه دارد.