تاثیر دو شیوه تمرینی پلایومتریک بر توان انفجاری دانشجویان والیبالیست پسر

هدف از این تحقیق ، بررسی تاثیر دو شیوه تمرینی پرش عمقی پلایومتریک بر توان انفجاری دانشجویان پسر والیبالیست بود. بدین منظور تعداد 42 نفر از دانشجویان والیبالیست پسر دانشگاه پیام نور گنبد کاووس با میانگین سنی 0/55 ±21/25 سال، قد 4/45±183 سانتی متر و وزن 63/74±147/4 کیلوگرم با حداقل سه سال فعالیت در رشته والیبال به طور داوطلب شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی به دو گروه تجربی پرش عمقی سریع، پرش عمقی با مکث و یک گروه کنترل تقسیم شدند. هر دو گروه تجربی به مدت 10 هفته، 3 روز در هفته براساس برنامه تمرینی تنظیم شده به تمرین پرداختند. توان انفجاری با استفاده از آزمون پرش سارجنت، در قبل و پس از دوره تمرینی اندازه گیری شد برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش های آماری توصیفی و استنباطی ، آزمون کلموگروف اسمیرنف، آزمون لوین، آزمون تحلیل واریانس یک طرفه، آزمون t گروه های همبسته و ازمون تعقیبی توکی استفاده شد و سطح معنی داری P<0/05 در نظر گرفته شد نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که روش های تمرینی پرش عمقی سریع و با مکث بر افزایش توان انفجاری آزمودنی ها تاثیر معنی داری داشته است. همچنین بین دو روش تمرینی در پیش آزمون و پس آزمون اختلاف معنی درای وجود نداشت و هر دو شیوه تمرینی تقریبا به طور یکسان بر توان انفجاری تاثیر گذاشته است به طور به نظر می رسد که برای بهبود وضعیت توان انفجاری دانشجویان والیبالیست، انجام تمرینات پرش عمقی پلایومتریک بسیار مفید است.

کلیدواژه ها:

تمرینات پلایومتریک ، پرش های عمقی ، توان انفجاری ، دانشجویان والیبالیست