بررسی اثرات حفاظت و مدیریت آب و خاک در بیومس تولیدی گراس و لگوم در مراتع ارسباران

عرصه مراتع به عنوان یکی از مهمترین منابع اقتصادی به شمار می رود که تامین معیشت جمعیت قابل توجهی از کشاورزان و دامداران به طور مستقیم یا غیر مستقیم به آن وابسته است. افزایش جمعیت در کشور باعث فشار فزایندهای بر منابع موجود شده است. این مسایل عرصه مراتع را دچار آسیب و تخریب فراوان از لحاظ کمی و کیفی کرده است. ولی تجربیات و تحقیقات نشان میدهد در صورت مدیریت صحیح و اصولی، امکان بازگشت و احیای آنها حتی در اقلیمهای خشک و نیمه خشک وجود دارد. در این راستا استفاده از گونه های مرتعی در پروژههای اصلاحی و احیایی میتواند تا حد زیادی مفید واقع گردد. به منظور ایجاد چراگاههای مصنوعی باتوجه به کلیماتولوژی، ارتفاع و خاک منطقه به بررسی کشت توام قره یونجه با آگروپیرون النگاتوم، قره یونجه با بروموس اینرمیس، قره یونجه با آگروپیرون دزرتروم و قره یونجه با داکتلیس اقدام شد تا بهترین محصول برای ایجاد مرتع و چراگاه محل تعلیف دام شناسایی و از لحاظ اقتصادی با مراتع طبیعی مقایسه گردید. برای این منظور 8 کیلوگرم از بذر هر گیاه در هکتار بصورت کشت مخلوط انتخاب و در پاییز کشت شدند. آزمایشی بصورت اسپلیت پلات در زمان با طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی در چهار تکرار پیاده گردید. هر واحد آزمایشی بطول 5 متر و 1/75 متر ایجاد شد. در اوایل تیرماه هر سال بعد از به گل نشستن حدود 40 درصد بوته، برای برآورد تولید علوفه، از روش قطع و توزین استفاده شد، تجزیه واریانس از طریق نرم افزار MaStat-C بدست آمد و مقایسه میانگین ها از طریق آزمون دانکن بررسی شد. نتایج نشان داد کشت توام قره یونجه با آگروپیرون النگاتوم بیشترین محصول را از لحاظ تولید و درآمد داشت و از لحاظ کیفیت تعلیف و خوشخوراکی، کشت توام قره یونجه با بروموسی اینر میس در مرتبه اول قرار گرفت.

کلیدواژه ها:

یونجه ، آگروپیرون النگاتوم ، بروموس اینر میس ، آگروپیرون دزرتروم ، ارسباران ، دیمزارهای کم بازده