طرح مکانیز مهای تصمیمگیری در مورد تعویض یا تعمیر اتوبوسهای شهری بر پایه عاملهای هوشمند

یکی از اهداف اصلی سازمان های متولی حمل و نقل شهر ی، ا یجاد س یستمی به منظور پاسخگویی به نیازهای حمل و نقل با کارایی بالا و هزینه کم می باشد. در این راستا استفاده از مد لهای تعیین عمر اقتصادی و تصمی مگیری در مورد تعویض یا تعمیر ناوگان اتوبوسرانی می تواند مبنای سیاست گذاری این سازمان ها در قبال این هدف باشد . این مقاله با ارایه یک معماری برای عامل های هوشمند تصمیم گیرنده در این باره و تعیین روابط ریاضی مناسب، در راستای رسیدن به چنین هدفی انجام شده است . در ابتدا مدل عمر اقتصادی تشریح می گردد و سپس معماری عامل هوشمند به نحوی که این مدل را با استفاده از سیست م های یادگیرنده و ارتباطی خود با محیط و سایر عامل ها پیاد هسازی نماید، تشریح میگردد. فرآیند یادگیری عامل هوشمند تعیین عمر اقتصادی در ارتباط با تخمین توابع کاربری اتوبوس ها و استفاده از این تخمین در مدل عمر اقتصادی می باشد. یک مساله فرضی شامل ناوگان ۲۰۰۰ اتوبوس که تقاضای ۸۰ میلیون کیلومتری سالانه را میبایست برآورده نمایند، به منظور فهم بیشتر مدل در نظر گرفته شده است؛ نتایج حاصل از این تحقیق نشان م ی دهد که استفاده از این مدل به نحوی کارا ، باعث کاهش هزینه ها میگردد.