پرندگان اساطیری با نمادی عرفانی درحدیقه ی سنایی

زبان اسطوره نماد است و نماد یا سمبل از جمله عناصری هستند که همواره در اسطوره ها نقشی مهم را ایفا نموده اند .در قلمرو اساطیر، پیکره ی هر تندیس، واحدی از نمایش آن موحد جاودانه است و هر سمبلی به ویژه اگر اساطیری باشد حکایت از ذوقی درون گرایانه دارد که ارمان و انگیزه ای را به دنبال داشته است ، سمبل زبان رمز عرفان است. سنایی شاعر بلند آوازه قرن 6 از جمله کسانی است که با استفاده از نماد پرندگان و با توجه به خصایص ظاهری و طبیعی و نام آواها از دو منظر مثبت و منفی، اساطیری و عرفانی و گاهی با بهره گیری از تقابل پرندگان با یکدیگر که هر کدام نماینده افراد و گروه خاصی از اجتماع بوده اند به ذکر مقاصد خویش می پردازد. پرندگانی چون باز ، هما ، طاووس ، جغد ، زاغ... علاوه بر جنبه اساطیری نماد عرفانی نیز می باشند و پرندگانی چون صعوه ، فاخته، کرکی ، بلبل، چکاوک و ... تنها نماد عرفانی می باشند. در موضوع عرفانی بیشترین مصداق ها برای رمز پرندگان ، فنافی الله ، انسان کامل ، معرفت حق ، متعلقات جسمانی و صفات ذمیمه ی بشری است.

کلیدواژه ها:

اسطوره ، پرندگان ، سنایی ، شعر ، عرفان