نگرشی بر زیارت با پای پیاده در نواحی مختلف ایران

گردشگری مذھبی شاخه ای از گردشگری است که در واقع با اولین سفرھای انسان در اعصار گذشته به سوی معابد آتشکده ھا و زیگورات ھا در سراسر جھان شکل گرفت و نیز ھمچنان ادامه یافته و دارای رونق می باشد. وجود 1.6 میلیارد مسلمان در جھان که به نوعی علاقمند به دیدار از سرزمین ھای جدیدی که منطبق با معیارھای دینی آنان بوده و نیازھای اعتقادی، فرھنگی و تفریحی آنان را بر طرف نماید ضرورت پرداختن به این شاخه از توریسم را در کشور عزیز مان ایران به خوبی بیان می نماید. به سبب تاکیدات فراوان احادیث و آیات بر زیارت اماکن مذھبی، اقبال به زیارت ھماره از اھمیت ویژه ای در دین مبین اسلام برخوردار بوده است و از آنجایی که مسلمان معتقد به دنبال یافتن راه ھایی برای اظھار خلوص نیت و ابراز صدق دعوی خویش بوده و از سوی دیگر بر پایه چندین برابر دانستن حسنات انجام زیارت با پای پیاده نسبت به صور دیگر آن تمایل به انجام این امر علیرغم وجود تکنولوژی ھای حمل و نقلی می تواند از اقبال خوبی برخوردار باشد. ذکر این نکته نیز ضروری است که اغلب این اماکن به سبب قرار گیری در مناطق بکر و مستعد جغرافیایی می تواند شاخه ھای دیگر از توریسم مانند اکوتوریسم را نیز با خود ھمراه سازد. معرفی مسیرھای گوناگون زیارت با پای پیاده که به نوعی برای زایران ایرانی و غیر ایرانی گمنام و ناشناخته است می تواند فتح باب مناسبی برای گردشگری شھرھای مختلف ایران در این زمینه باشد. در این مقاله سعی شده است با معرفی دو مسیر زیارتی که از پیشینه طولانی در زیارت با پای پیاده برخوردارند توجه گردشگران مذھبی را به این مناطق جلب نموده و برای برنامه ریزی سفر بعدی خویش مد نظر داشته باشند.

کلیدواژه ها:

گردشگری مذهبی ، زیارت ، زیارت با پای پیاده