بررسی و مقایسه روش های استخراج DNA درگیاهان دارویی نعناع، پونه و بومادران آذربایجان شرقی

اسانس ها، آنتی اکسیدان ها و فلاونوییدها ترکیبات اصلی بسیاری از گیاهان دارویی را تشکیل می دهند. آنتی اکسیدان ها می توانند باعث اکسید شدن قسمت های مختلف گیاه و محتویات وراثتی در اثر وارد شدن زخم به گیاه گردند. امروزه با پیشرفت علم بیوتکنولوژی، نشانگرهای مولکولی مختلفی برای بررسی روابط فیلوژنتیکی، تهیه نقشه های ژنتیکی گیاهان و حذف نمونه های تکراری در بانک ژن ارایه شده است. اکثر این روش ها نیاز به استفاده از DNA با کیفیت و خلوص بالا دارند. گیاهان دارویی به علت داشتن ترکیبات فنولی فراوان و ناخالصی های زیاد نیازمند به کارگیری روش مناسبی برای استخراج DNA هستند. در این تحقیق چهار روش استخراج DNA در چند گیاه دارویی شامل نعناع، پونه و چند گونه بومادران مورد بررسی و مقایسه قرار دارند. این روش ها شامل روش موری و تامسون، روش تغییر یافته پریتیلا و همکاران، روش تغییر یافته دلاپورتا و همکاران و روش کوماتسودا و همکاران به وسیله همزن Blender بود. نتایج نشان داد که مخلوطی از دو روش موری و تامسون و پریتیلا، با استفاده از بافر دو مرحله ای و استفاده همزمان از دو ترکیب مرکاپتواتانول و پلی ونیل پیرولیدون باعث کاهش شدید اکسیداسیون و مقادیر مناسب DNA می گردد. کمترین میزان DNA و بیشترین سرعت استخراج در روش کوماتسودا وهمکاران به دست آمد. در بین گیاهان مورد مطالعه بیشترین و کمترین میزان اکسیداسیون DNA به ترتیب در گیاه بومادران و نعناع مشاهده شد.

کلیدواژه ها:

استخراج DNA ، گیاهان دارویی ، نعناع ، پونه ، بومادران