اثرعصاره آبی گونه بومی از قارچ Phellinus بر سطح انسولین دررت های ویستار تغذیه شده با محلول ساکارز

مقاومت به انسولین در پاتوفیزیولوژی بیماری دیابت نوع 2 نقش موثری دارد. با شیوع گسترده دیابت در جهان و عوارض داروهای شیمیایی یافتن داروهایی با منشاء طبیعی نظیر قارچ ها جهت تنظیم قند و انسولین خون مورد توجه می باشد. در این مطالعه اثر عصاره آبی گونه ای بومی از قارچ از قارچ بر سطح انسولین خون درموش های صحرایی نرنژاد ویستارتغذیه شده با محلول ساکارز بررسی شد. تغذیه موش ها با ساکارز مدل مقاومت به انسولین را ایجاد کرد. 32 سرموش صحرایی نرنژاد ویستار با میانگین وزن 160± 5 گرم در چهارگروه 8 تایی شامل گروه کنترل، گروهی که با ساکارز تغذیه شده و گروه های سوم و چهارم که ساکارز و عصاره قارچ با دو غلظت 50 و 150 mg/kg دریافت کردند تقسیم شدند. گروههای تغذیه شده با ساکارز بمدت 10 هفته محلول ساکارز 30 % را دریافت کردند. همچنین عصاره آبی این قارچ با دو غلظت 50 و 150 mg/kg بمدت دوهفته به صورت داخل صفاقی تزریق شد. پس از ناشتایی شبانه سطح گلوکز و میزان انسولین خون اندازه گیری شد. نتایج نشان می دهد که عصاره آبی قارچ در رت ها سبب تنظیم میزان انسولین و کاهش سطح گلوکزخون در مقایسه با گروه تغذیه شده با ساکارزگردیده است واین اثر وابسته به دوز می باشد. بنابراین به نظر می رسد عصاره آبی این قارچ سبب تنظیم انسولین و بهبود سطح قند خون می گردد.

کلیدواژه ها:

عصاره قارچ ، ساکارز ، انسولین ، قند خون