سنجش میزان تاب آوری اجتماعی- اقتصادی ( مطالعه موردی: منطقه یک قزوین)

جهانی شدن و تاثیرات آن باعث شده که برنامه ریزان را برای برنامه ریزی در زمینه تاب آوری به تفکر وا دارد. تحولات اخیر در جهان، تعداد طوفان های رخ داده در آمریکا و ناتوانی بشر در مقابل چنین مخاطراتی همگی دال بر این است که باید فکری برای تاب اوری شهرها کرد. تاب آوری شهری رویکردی نوین به مقابله با حوادث شهری است که می تواند تاثیر بسزایی در حفظ عملکرد شهر و حفظ جان ساکنین در شرایط بحرانی داشته باشد. لذا هدف این پژوهش بررسی تاب آوری اجتماعی و اقتصادی در منطقه یک شهر قزوین است. روش بررسی، توصیفی -تحلیلی است، جامعه آماری این پژوهش کلیه ساکنان منطقه یک شهر قزوین می باشند. در این پژوهش با استفاده از فرمول کوکران حجم نمونه مورد نیاز با سطح اطمینان 95 درصد و احتمال خطای 5 درصد محاسبه، تعداد384 نفر تعیین شد. نتایج تحقیق نشان می دهد که تحلیل گویه های مرتبط با هر یک از مولفه های تاب آوری بر اساس دیدگاه ساکنین با استفاده از آزمون تی تک نمونه ای انجام شده است. نتایج بیانگر آن است که تاب آوری اجتماعی 55/20 که در مقایسه با تاب آوری اقتصادی میزان بالاتری را نشان می دهد. همچنین سطح معناداری محاسبه شده((0,000 مبین معنا دار بودن یافته ها است. به عبارت دیگر توافقی معنادار بین نگرش ذهنی ساکنین وجوددارد. نتایج تحلیل مسیر نشان می دهد که عامل اجتماعی با بتای 0/590 بیشترین اثر مستقیم را بر میزان تاب اوری جامعه نمونه داشته است.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، عوامل اجتماعی-اقتصادی ، قزوین