مروری بر ابواب حکمت در شاهنامه فردوسی

در عرصه ادبیات حکمی یا معرفتگرای فارسی، هم آثار حاوی حکمت نظری هم آرای حکمت عملیرا به فراوانی میتوان یافت. ادبیات معرفتگرای فارسی در عصر تلفیق پس از گذراندن سیر مشخصتاریخی خود، به مرحلهای از رشد نایل گردید که حکمت را حتی در انتزاعیترین و درونی ترین شکلش در خدمت تعالی فرد و جامعه درآورد.هرگاه نویسنده یا سراینده یک اثر ادبی، به طرح مسایل و موضوعاتی در خصوص چیستی، چرایی وچگونگی جهان و انسان بپردازد و بکوشد تا به پرسش هایی ژرف از این دست پاسخ دهد، کوشش وی رامیتوان به عنوان طرح حکمت نظری در قالب اثر ادبی به شمار آورد.حکمت عملی نیز به شکلی گسترده در ادب فارسی به چشم می خورد. مقصود مطالب فراوانی است که درآثار ادبی به امور و مقولاتی مانند اخلاق، تدبیر منزل و سیاست اختصاص یافته است. از آن جمله میتواناز شاهنامه حکیم طوس یاد کرد که مهمترین منبع آرا و اندیشه های اخلاقی و سیاسی قوم ایرانی چه پیشو چه پس از اسلام محسوب می گردد.در جستار حاضر بر آنیم تا پارهای از برجسته ترین نظریات و آرای حکمی فردوسی یکی از شاعران ومشاهیر خراسانی درپهنه فرهنگ و ادب ایران را بررسی کنیم.

کلیدواژه ها:

حکمت ، ادبیات ، شاهنامه ، فردوسی