کارکرد هنری کنایه در شاهنامه فردوسی

کنایه یکی از صورخیال و اسلوب هنری در زبان است. مشخصه اصلی این نوع بیانی، قابلیت ترکیب آفرینی و آمیختنآن با دیگر شگردهای ادبی، و چند بعدی شدنش از پس آمیزش است. اساس این دیدگاه بر یافتن پاسخ این پرسشاستوار است که، آیا نحوه کاربرد فردوسی از کنایات صرفا یک بعدی و برگرفته از زبان مردم است یا در این زمینهنوآوری نموده و آنها را با دیگر شگردهای هنری آمیخته است طبق نتایج تحقیق، فردوسی توانایی خاصی درترکیب آفرینی دارد. وی در ترکیبسازی و آمیختن کنایه با شگردهای ادبی مانند: تشبیه، استعاره، ایهام، تکرار،جناس، تضاد، تناسب، غلو، نماد و... سربلند و ممتاز است و مضامین و مفاهیمی بدیع و بلیغ آفریده است که ازساخته های ذهن اوست و بدین طریق, لذت و تاثیرپذیری کلام را دوچندان نموده است.

کلیدواژه ها:

فردوسی ، شاهنامه ، کنایه