کنکاشی در ایجاز و اطناب به عنوان دو مولفه ی بلاغی در داستان رستم و اسفندیار

ایجاز و اطناب از مهمترین نکات موثرسازی کلام بلیغ در ادبیات عرب و عجم است. برای هر کدام از این ها، زمینههایی در کتاب های بلاغی می توان به دست آورد باید پذیرفت که با وجود یکسان نبودن همه ی آن موارد، اغلب اشتراکاتچشمگیری دارند. هدف این مطالعه بررسی این مهم؛ یعنی موارد ایجاز و اطناب در داستان رستم و اسفندیار فردوسی واغراض ثانویه ی آن ها بوده و به دنبال این است تا بیشتر معلوم نماید که آیا فردوسی در این داستان به ایجاز گراییده یااطناب و چرا نتایج به دست آمده از داده ها، معلوم می کند که این سازنده ی کاخ بلند از نظم فارسی، در این داستان،رویکرد اطناب را بر ایجاز ترجیح داده و به دلیل رعایت مقتضای حال و وضعیت داستان تلاش نموده تا با این شیوه یبلاغی تاثیر بیشتری بر خوانندگان گذاشته و آن ها را اقناع نماید. ضمنا از موارد اطناب، کاربرد دو مورد ایضاح بعد از ابهامو بدل، بر دیگر زمینه های اطناب پیشی گرفته است.

کلیدواژه ها:

فردوسی ، شاهنامه ، رستم و اسفندیار ، ایجاز ، اطناب