نا امیدی و بدبینی در اشعار شاعران خراسان قدیم

نومیدی و بدبینی، التهابی روحی و عاطفی و از عناصر متداول در ساحت عقلی و عاطفی انسانهاست. به نظر می رسد غالبافراد هر جامعه، از هر صنف و طبقهای که باشند در معرض ابتلا به این دو عارضه قرار می گیرند. لیکن بدبینی و نومیدیشاعران و متفکران به علت رقت احساس و دقت اندیشهشان عمیق تر و التهاب آنها دردناکتر است.در ادبیات کلاسیکایران رگه هایی ملایم و گاه تند از یاس و بدبینی در آثار شاعران از روزگاران کهن تا عصر جدید دیده می شود. در اشعارشاعران خراسان قدیم نیز این موضوع وجود دارد تا جایی که درون مایه اصلی شعر برخی از آنان بدبینی و نومیدی است.از آنجا که زمینه های این التهاب در آنها متفاوت است بنابراین این پدیده (یاس و بدبینی) در روحیات آنها امری نسبی ودارای درجاتی از شدت و ضعف است. چنانچه رباعیات حکیم عمر خیام اعتراضی صریح تر و شعر ناصر خسرو نقدیملایم تر دارد لیکن هیچ کدام دارای بدبینی مطلق نیستند.

کلیدواژه ها:

نومیدی ، بدبینی ، یاس ، شاعران خراسان