باستان گرایی در گویش خراسانی با محوریت آثار اخوان ثالث

مهدی اخوان ثالث (1037-1369)، خلف صالح نیما یوشیج و از برجستهترین شاعران معاصر ایران، متخلص به م.امید پس ازپذیرفتن شیوه ی نیمایی،در این قالب شعرهای زیبا، دلنشین و مانا از خود به یادگار گذاشت؛ اما وی در این حد متوقفنشد؛چه،ا و برای برجسته ساختن و تشخص بخشیدن به زبان شعر خویش، از تمامی امکانات زبانی بهره برد و شیوه ها وشگردهای بسیاری را به کار گرفت تا زبان شعرش را از زبان هنجار متمایز سازد. وی با پشتوانه گنجینه ی ادب فارسی و بابهره گیری از ظرفیت های زبان، به زبانی پخته و پرداخته دست یافت که ویژه ی شعر اوست . باستانگرایی یا آرکاییسم،یکیاز ویژگی های زبانی و سبکی اخوان محسوب می شود. این ویژگی از آشنایی و توغل او در ادبیات و شعر کلاسیکفارسی و نوعی سرخوردگی از روزگار و جامعه ی معاصر و پناه بردن به گذشته های دور باستانی و اساطیری ناشی شده است.

کلیدواژه ها:

شعر معاصر شعر نیمایی ، اخوان ثالث ، باستان گرایی ، گویش خراسانی