نگرشی تطبیقی به دانش تفسیر و هرمنوتیک شلایرماخر

شلایرماخر متکلم برجسته آلمانی، پایه گذار الهیات اعتدالی و هرمنوتیک جدید در سال 1769 درخانواده ای روحانی چشم به جهان گشود.1پدر شلایر از کشیشان کلیسای اصلاح شده و طرفدار سرسخت اصلاح طلب معروف کالون بود. وافزون بر این عضو فرقه ای مسیحی که مردم را به پارسا منشی و دوری از دنیا دعوت می کرد به شمارمی آمد.شلایرماخر در شانزده سالگی به مدرسه الهیات انجمن اخوت در باربی رفت و در این مدرسه تعالیم کلامی راکه با بدبینی نسبت به هر فعالیت جدید فلسفی همراه بود فراگرفت. در بیست سالگی در نامه ای به پدرش شبهات، تردیدها و انکارهای خود را نسبت به برخی از باورهای مسیحیت چون الوهیت عیسی(ع)، فدا شدن عیسی برای کفاره گناه آدم و... ابراز داشت. پدر شلایر که کشیشی متعصب شناخته می شد و اعتقاد و ایمان به الوهیت و فداشدن عیسی برای کفاره گناه آدم را شرط مسیحیت می دانست فرزند خویش را از شمار برادران مسیحی خارج خواند و با او قطع رابطه کرد؛ ولی در بیست و یک سالگی با وساطتهای پروفسور شتون راوخ دوباره با او ارتباط برقرار کرد.پس از آن شلایر به عنوان دستیار کشیش شهر لاندسبرگ به فعالیت پرداخت. او با حلقه های فکری جدید و در عین حال غیر روحانی ای که تحت تاثیر مشرب سنتهای متعارف (کلاسیک) رمانتیک گوته و هردر بودند ارتباط و مراوده داشت.در سال 1797 شلایر با فریدریش شلگل از رهبران نهضت رمانتیک ملاقات کرد.2در سالهای 1798 و 1799 مواعظ پنج گانه را برای فرهیختگانی که جزء خوارشمارندگان دینبودند ایراد داشت. مواعظ پنج گانه واکنشهای متفاوتی را در پی داشت؛ گروهی سخنان شلایر را واقعیت دانسته و از او حمایت و دفاع می کردند و در برابر عده ای به مخالفت با او نشسته و دیدگاه ها و باورهایش را نقد می کردند. در 35 سالگی شلایر به عنوان مدرس و واعظ به تدریس کتاب مقدس و به ویژه قدیس پولس ، علم اصول دین، اخلاق و هرمنوتیک در دانشگاه هاله پرداخت.در سال 1809 به منصب کشیشی در کلیسای ترینیتی رسید.