زیبایی شناسی قرآن در نگاه فراء

با نزول کتاب آسمانی قرآن نه تنها تحولات شگرفی در افکار متحجرانه انسان دوره جاهلیت به وجود آمد؛ بلکه در عرصه علوم گوناگون، دریچه هایی به سو ی استعدادها ی پرتکاپو جهت افزودن گستره آگاهی ها گشوده شد.از جمله دانشها که به برکت ادبیات قرآنی به صورت مدون و علمی شکل گرفت، علم بلاغت است.قرآن بیشترین تاثیر ادبی و بلاغی را بر زبان عرب گذاشت و سپس بر زبانهایی که بیشترین ارتباطو خویشاوندی را با آن داشته اند که زبان فارسی از آن جمله است. تحریر اولین کتابهای علم بدیع و معانی و بیان در زبان فارسی از قرن پنجم آغاز شد؛ چنانچه ترجمان البلاغه، نوشته رادویانی (قرن پنجم)، حقایق السحر فی دقایق الشعر، تالیف رشید الدین وطواط(قرن ششم) و المعجم فی معاییر اشعار العجم، اثر شمس قیس رازی (قرن هفتم) از امهات کتب بلاغی فارسی هستند.1ولی در زبان عربی از قرن دوم نوشتن چنین کتابهایی میان مسلمانان آغاز گردید. کتاب معانی القرآن از فر6اء، جزء کتب بلاغی محض نیست؛ بلکه بیشتر به مسایل لغوی و نحوی قرآن می پردازد؛ ولی گاه نیز به نکات بلاغی اشاره ای کرده است. البته بیان مسایل مربوط به زیباشناختی قرآن درقیاس با مسایل نحوی بسیار کم است؛ زیرا0 اولا0 در قرن دوم بسیاری از اصطلاحات مربوط به بدیع و معان ی و بیان هنوز وضع نشده بود و ثانیا0 کتاب یادشده، بیشتر تفسیر گونه ای است که در ضمن، نویسنده به بیان بعضی از نکات معانی و بیان مبادرت ورزیده است.