فقه شیعى و رویکرد به قرآن

دانش فقه، برشاخسار شجره طیبه وحی(قرآن) رویید، از تراوش فیض ربانی، شادابی یافت، به برگ وبار نشست وبهره ها داد. اما در گذر ایام، آن الفت برقرار نماند وغربت فقه ازقرآن، نمایان تر شد.فقه شیعی در عصر حضور، با قرآن پیوند داشت. امامان(ع) بارها اظهار می داشتند که آنچه بیان می دارند، درقرآن ریشه دارد. برهرگفته خویش، شاهد وحی به همراه داشتند. شاگردان ایشان ، با این خوی پرورش یافتند. دراحکام فقهی، در جست وجوی مبنای قرآنی آن بودند.پس از دوره غیبت، شرایط یکسان نماند. عوامل گوناگون، در تاثیر پذیری فقه از قرآن اثر گذارد. گرچه در تاریخ فقه، بزرگوارانی هستند که این الفت را جست وجو کرده اند ودر راه آن ، تلاشها ورزیده اند، اما این همت وحمیت، چهره غالب نیافت و فقه شیعی را ، (فقه قرآنی) ن ساخت. در (اصول) و (فقه) حدیث، حرمت اصلی داشت و قرآن، فراموش گشت.درحاشیه احادیثی چون حدیث رفع، استصحاب و... هزاران ورق نگاشته شد ، رساله ها و کتابها تنظیم گشت، اما در استنباط از آیات فقهی، کاوشی شایسته انجام نگرفت.این نوشتار، اشارتی به گذشته و نظاره ای به آینده است، با این امید که بتواند باوری را بیافریند وراهی بنمایاند.