بررسی عوامل موثر بر پس انداز بخش خصوصی در ایران طی دوره 1347-1380

یکی از ویژگی های اساسی حرکت به سوی توسعه اقتصادی جذب منابع پس اندازی موجود در اقتصاد ملی به سوی مصارف سرمایه گذاری است و بررسی وضعیت سرمایه گذاری و ماهیت آن در هر کشور بیش از هر چیز در گرو وضعیت منابع پس اندازی آن کشور است در این پژوهش عوامل تجربی تعیین کننده پس انداز بخش خصوصی در اقتصاد ایران را طی دوره 1348-1380 آزمون خواهیم کرد بدین منظور بین عوامل سیاستی موثر بر پس انداز خصوصی نظیر سیاست های مالی ترتیبات تامین اجتماعی ثبات کلان اقتصادی و توسعه بازارهای مالی و عوامل غیر سیاستی مشتمل بر رشد ویژگی های جمعیتی و عوامل خارجی تمایز قایل شده ایم تا علاوه بر شناسایی سیاست های موثر بر پس انداز خصوصی به عنوان یکی از شقوق پس انداز ملی رفتار کوتاه مدت و بلند مدت پس انداز بخش خصوصی در اقتصاد ایران را نیزدر دوره مذکور توصیف کنیم با توجه به مباحث نظری و تجربی آثار عوامل مانند درامد قابل تصرف هزینه های تامین اجتماعی نرخ بیکاری میانگین وزنی سود سپرده های بلند مدت نرخ تورم ضریب جینی رابطه مبادله نسبت ارزش مبادلات سهام به تولید ناخالص داخلی بدون احتساب درامدهای نفتی و متغیر مجازی برای سال های پس از پایان جنگ بررسی شد و در نهایت پس از حذف تعدادی از متغیرها که به لحاظ آماری بی معنی شده بودند وجود آثار مثبت افزایش درامد قابل تصرف بخش خصوصی بهبود وضعیت توزیع درآمد و توسعه یافتگی هرچه بیشتر بازارهای مالی و اثر منفی افزایش هزینه های تامین اجتماعی بر پس انداز بخش خصوصی مورد تایید قرار گرفت

کلیدواژه ها:

پس انداز بخش خصوصی ، درآمد قابل تصرف ، هزینه های تامین اجتماعی ، ضریب جینی ، ارزش معاملات سهام ، توزیع درآمد ، توسعه بازارهای مالی