بررسی قابلیت های اشتغال زایی بخش صنعت ایران

در این مقاله به بررسی توان صفر شغل ایجاد شده صنعت و پتانسیل اشتغال زایی غیر مستقیم هریک از زیر بخش های صنعتی کشور مطابق طبقه بندی ISIC پرداخته می شود به منظور تعیین توان اشتغال زایی و کاهش نرخ بیکاری براوردی از تقاضای نیروی کار در بخش ها صورت می پذیرد این هدف با استفاده از براورد تابع تقاضای نیروی کار و ماتریس رشد تقاضای کار به روش خطی و لگاریتمی به کمک روش داده های ادغام شده در بخش های صنعتی کشور دنبال شده است سپس به بررسی رابطه بلند مدت اشتغال و موجودی سرمایه بخش های صنعت از طریق آزمون هم انباشتگی ARDL و آزمون یوهانسون می پردازیم در نهایت برای رتبه بندی پتانسیل اشتغال زایی و توان اشتغال زایی غیر مستقیم رشته فعالیت های صنعتی از نظام حسابداری داده ستانده متعارف و نظام شبه ماتریسی حسابداری اجتماعی استفاده شده است نتایج به دست آمده نشان می دهد که زیر بخش صنایع پوشاک و چرم و سپس زیر بخش نساجی به ترتیب با 12و13 نفر شغل بیشترین ضریب اشتغال و بالاترین توان اشتغال زایی را داشته و بیشترین شغل را به ازای ارزش یک میلیون ریال تولید ناخالص خود ایجاد می کنند ضرایب اشتغال مستقیم آنها نیز از سایر بخش ها بزرگتر است لذا صنایع نساجی پوشاک و چرم بیشترین ظرفیت بالقوه ایجاد اشتغال را دارا بوده است و فراورده های نفتی نیز با 1/5 میلیون نفر شغل کمترین نفر شغل را در جامعه به وجود می اورد بنابراین کمترین توان بالقوه اشتغال زایی را دارد

کلیدواژه ها:

استخدام ، اشتغال مستقیم و غیر مستقیم